មេរៀនទី៣ (សង្ខេបមេរៀន) អំណានទី២៖ ទឹកចិត្តមិត្តខ្ញុំ

     កាលនៅរៀនអនុវិទ្យាល័យអ៊ីស្វារ ក្នុងក្រុងអូវ៉ែញ មានសិស្សពីរនាក់ជាកណ្យាណមិត្តនឹងគ្នា។ សាណូត ជាកូនអ្នកជំនួយសេះ និង លា មានទ្រព្យសម្បត្តិស្តម្ភ។ ឯកូឡាំង ជាកូនអ្នកស្រែដែលមានវង្សត្រកូលល្អ។ ឪពុកសាណូតបានចំណាយទ្រព្យគិតគូរឱ្យបានងារជាមន្រ្តី ដែលមានកិត្តិយសយ៉ាងខ្ពង់ខ្ពស់។ កូឡាំង គ្មានច្រណែននឹងសាណូតដែលឡើងឋានៈជាកូនមន្រ្តីនេះឡើយ។ ចំណែកសាណូត ប្រកាន់ឫកពារជាអ្នកធំហួសហេតុ លែងខិតខំរៀនសូត្រ គិតតែឆ្លុះកញ្ចក់តែងខ្លួន ហើយមើលងាយគូកនទាំងឡាយដែលមានអាយុប្រហាក់ប្រហែលនឹងខ្លួន។ សាណូតមានការប្រែប្រួល ដោយសារឪពុកម្តាយសាណូតផ្លាស់ប្តូរមុខរបរពីអ្នករកស៊ីមកធ្វើជាមន្រ្តីធំ។

     ថ្ងៃមួយពេលសាណូតកំពុងឈរកើតទុក្ខនៅក្បែរសសរដងគោម មានរថយន្តសណ្តោងរទេះផ្ទុកទំនិញពេញមកជិតវា។ បណ្តាលពួកអ្នកជិះរទេះនោះ មានយុវជនម្នាក់ស្រែទាំងភ្ញាក់ផ្អើល៖ “ឱ! លោកអើយ! សានូតគូកនខ្ញុំទេដឹង!”។ អ្នកស្រែនោះ គឺកូឡាំង។ ស្គាល់ជាក់ថាសាណូតហើយ កូឡាំងក៏លោតចុះពីរថយន្តទៅឱបសម្លាញ់ដោយរាក់ទាក់។ ឯសាណូត មុខឡើងក្រហមទឹកភ្នែកហូរហាម ដោយអៀនខ្មាស់។ កូឡាំង និយាយទៅកាន់សាណូត ឯងសុខសប្បាយឬទេសាណូត? ឃើញសម្លៀកបំពាក់រយីករយាករបស់សាណូត កូឡាំងបន្ត ជីវិតភាពឯងមានបញ្ហាឬ? ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ អញនៅតែស្រឡាញ់ឯងជាដរាប។ សាណូតថ្លែងសេចក្តីទុក្ខរបស់ខ្លួនប្រាប់សម្លាញ់សព្វគ្រប់ទាំងអៀនអន់អាក់អួល។

     កូឡាំងនិយាយកាត់ កុំព្រួយសម្លាញ់ ទៅបាយជាមួយនឹងអញ នេះប្រពន្ធអញ អីវ៉ាន់ក្នុងរទេះទាំងប៉ុន្មានជារបស់អញ។ អញធ្វើជាម្ចាស់រោងចក្រសិតដែក និង ស្ពាន់មួយ ចាំអញជួយឯងឱ្យរកស៊ី ឈប់ធ្វើនាម៉ឺនទៅ។ នៅក្នុងលោកនេះ ឋានន្តរសក្តិដ៏ខ្ពងខ្ពង់យ៉ាងណាក៏ដោយ ក៏ពុំមានតម្លៃស្មើនឹងកណ្យាណមិត្រឡើយ។ ចាំអញបង្ហាត់បង្ហាញឯងឱ្យចេះធ្វើការជាមួយនឹងអញ ហើយនាំគ្នារកស៊ីឱ្យបានកើតកាលវាលគុម្ព នៅស្រុកកំណើតយើង។ ឯម្តាយសាណូតឯង ចាំអញជួយចិញ្ចឹមរក្សាគាត់ហើយអញនឹងគិតគូរឱ្យឪពុកឯងរួចពីគុកទាល់តែបាន។ ឯងជឿអញចុះ! អញមិននិយាយបាតដៃខ្នងដៃទេ។