មេរៀនទី៣ (សង្ខេបមេរៀន) អំណានទី១៖ រឿង គ្រូពេទ្យជើងបួន

❷.អត្ថបទសង្ខេប

     គ្រួសារសេដ្ឋី មួយមានកូន៥នាក់ សុទ្ធតែប្រុសទាំងអស់។ ដោយឡែងកូនទី៥អភ័ព្វជាងគេ ព្រោះកើតមកពុំមានជើងដូចគេ។ សេដ្ឋីជាមាតាបិតាមានសេចក្តីអៀនខ្មាស់ដោយគិតថា កូនពិការបែបនេះនឹងធ្វើឱ្យអាប់ឱនកិត្តិយសខ្លួនក៏ប្រើទាសីយកកូននោះដាក់ក្នុងឆ្នាំងបណ្តែតតាមទឹកហូរចោលទៅ។ ព្រាហ្មណ៍ បានរើសឆ្នាំងនោះក៏ឃើញទារកកំបុតជើងទាំងសងខាងនៅរស់នៅឡើយ។ គាត់មានសេចក្តីត្រេកអរខ្លាំងណាស់ បានយកទារកនោះទៅចិញ្ចឹមបីបាច់ថែរក្សាទុកដូចជាកូនបង្កើតរបស់ខ្លួនអ៊ីចឹងដោយដាក់ឈ្មោះឱ្យកូននោះ “កុម្ភកុមារ”។

     គ្រានោះទាសី ដែលយកទារកទៅបណ្តែតទឹកចោលនោះ ។ នាងមានសេចក្តីអាណិតអាសូរទារកនោះជាពន់ពេក ដេកមិនលក់នៅពាក់កណ្តាលងធ្យាតនាងសម្រេចរត់ចេញពីផ្ទះសេដ្ឋីដើម្បីទៅតាមស្វែងរកទារកនោះមកចិញ្ចឹម។ ប្រាំបីឆ្នាំកន្លងផុតទៅកុម្ភកុមារ ចេះនិយាយស្តីដឹងការសព្វបែបយ៉ាង។ នាងទាសី មានឱកាសបានប្រាប់អាថ៌កំបាំងដល់កុមារតាមដំណើររឿងធ្វើឱ្យកុមារហូរទឹកភ្នែករហាមនឹកស្រណោះអាណិតខ្លួន ជាមនុស្សខ្វិនខ្វង់ក្ងង់ក្ងែងពិការអនាថាគ្មានទីពឹងដែលត្រូវគេបំបរបង់ចោលអណ្តែតត្រសែតដូចគល់ឈើក្នុងមហាសាគរ គ្មានអាណិតអាសូរ និង មិនអាចធ្វើខ្លួនឱ្យជាមនុស្សគ្រប់លក្ខណៈដូចគេឡើយ។

     កាលនោះ ព្រាហ្មណ៍បានលើកទឹកចិត្តឱ្យកុម្ភកុមារថាទ្រព្យសម្បត្តិកិត្តិយសមិនមែនកើតពីដៃជើងពីឪពុកម្តាយញាតិទេ គឺពិតជាកើតមកពីសេចក្តីព្យាយាម។ ទោះបីគ្មានជើងឪពុកម្តាយញាតិមិត្តក៏ស្វែងរកកិត្តិនាម កេរ្តិ៍ឈ្មោះ និង ទ្រព្យសម្បត្តិបានដែរ។ ព្រះរាជាបានប្រទានឋានន្តរស័ក្តិជាឧត្តមមន្រ្តីកិត្តិយស និង ប្រទានបុរសមានកម្លាំងពីរនាក់ ជាមួយនឹងអង្រឹងស្នែង មួយសម្រាប់ជាយានជំនិះ។ លុះក្រោយមកមនុស្សម្នាទាំងឡាយ នាំគ្នាហៅ កុម្ភកុមារថា “គ្រូពេទ្យជើងបួន” ដោយហេតុថាមានមនុស្សពីរនាក់ជាអ្នកសែងគាត់ទៅគ្រប់ទីកន្លែង។