គឺជាការប៉ះទង្គិចផ្លូវចិត្តរបស់មនុស្សទៅនឹងព្រឹត្តិការណ៍សង្គម ។ ចំពោះការប៉ះទង្គិចផ្លូវចិត្ត ជារបួសផ្លូវអារម្មណ៍ ឬការតក់ស្លុតដែលបំផ្លាញការអភិវឌ្ឍផ្លូវចិត្តរបស់មនុស្សរយៈពេលយូរ ហើយក៏ជាបទពិសោធន៍ផ្ទាល់ ខ្លួនរបស់បុគ្គលដែលកំណត់ថា តើព្រឹត្តការណ៍នោះជាការប៉ះទង្គិចដល់ផ្លូវចិត្តរបស់គេពិតឬយ៉ាងណា។
ការថប់អារម្មណ៍ ជាកត្តាដំបូងដែលបានលេចឡើង នៅពេលដែលបុគ្គលម្នាក់ព្យាយាមទប់ជំងឺភ័យ ព្រួយ ដូចជាការភ័យបារម្ភនឹងកង្វះខាតចំណីអាហារ ជម្រកមិនសមរម្យ ភាពគ្មានការងារធ្វើ គ្រោះថ្នាក់ បណ្តាលមក ពីហេតុការផ្សេងៗ ជម្លោះក្នុងគ្រួសារ ជម្ងឺតម្កាត់ឬការទទួលបន្ទុកការងារច្រើនហួស ។ ការថប់អារម្មណ៍ ជាជំងឺផ្លូវចិត្តកម្រិតស្រាលទាក់ទងនឹងការភ័យខ្លាច និងការព្រួយបារម្ភ ។
គឺជាការត្អូញត្អែរបស់អ្នកជំងឺ ពីបញ្ហាផ្លូវកាយដែលបណ្តាលមកពីបញ្ហាផ្លូវចិត្ត ។ អ្នកជំងឺមានការត្អូញត្អែរៀបរាប់ពីបញ្ហាដែលកើតលើរូបកាយរបស់គេ ដូចជា ការឈឺក្បាល វិលមុខ ណែនដើមទ្រូង និងឈឺចាប់ក្នុង ខ្លួនម្តងត្រង់នេះម្តងត្រង់នោះ ។ អ្នកជំងឺតែងទៅរកពេទ្យនិងគ្រូពេទ្យព្យាបាលជាច្រើននាក់ដើម្បីព្យាបាលតែពុំបានធូរស្បើយឡើយ ។ ភ្នាក់ងារសុខភាពតែងពិបាកព្យាបាលពិបាកសន្និដ្ឋានជំងឺបែបនេះថាជាប្រភេទជម្ងឺអ្វីមួយ ឱ្យពិតប្រាកដទោះជាអ្នកព្យាបាលខិតខំរិះរកមធ្យបាយផ្សេងៗដើម្បីវិភាគប្រភេទជម្ងឺក៏ដោយ (ដូចជាការសាកសួរ ការមើលឈាម ទឹកនោម លាមក...ជាដើម) ។ មានពេលខ្លះការត្អូញត្អែរបស់អ្នកជំងឺបានបាត់ឬស្រាកស្រាន្តមួយរយៈដែរ តែមិនយូរប៉ុន្មានទេគេនឹងចាប់ផ្តើមត្អូញត្អែរដូចមុនដដែល ។
ជំងឺធ្លាក់ទឹកចិត្ត គឺជាការធ្លាក់ចុះនៃអារម្មណ៍ដែលនាំឱ្យមានការក្រៀមក្រំ បាត់បង់ភាពសប្បាយរីករាយ និងបាត់បង់ការចាប់អារម្មណ៍លើវត្ថុផ្សេងៗជុំវិញខ្លួន ។ ជាញឹកញយជំងឺធ្លាក់ទឹកចិត្តបណ្តាលមកពីការបាត់បង់អ្វីមួយដូចជា ការបាត់បង់មនុស្សជាទីស្រឡាញ់ ប្រាក់កាសការបាត់បង់ទ្រព្យសម្បត្តិ ផ្ទះសម្បែង ឬការរងទារុណកម្ម មានការរំលោភបំពាន រងភាពអាម៉ាស់ជាដើម ។
គេអាចសម្គាល់អ្នកធ្នាក់ទឹកចិត្តបានដោយ សារតែជននោះមាន ភាពក្រៀមក្រំ មានភាពសោកសៅ អស់សង្ឃឹម ចង់ធ្វើទុក្ខទោសខ្លួនឯង ងាយយំ ព្រួយបារម្ភជាប្រចាំ អន្ទះសាតានតឹងក្នុងចិត្តក្នុងអារម្មណ៍ភាពគ្មានការរីករាយ គ្មានកម្លាំងកំហែង ឆាប់នឿយហត់ ស្រកទម្ងន់ជាដើម ។
ការបាក់ស្បាត
ជាជំងឺដែលកើតឡើងពីការប៉ះទង្គិចផ្លូវចិត្តក្នុងព្រឹត្តិការណ៍ពោរពេញដោយក្តីរន្ធត់ ។
ព្រឹត្តិការណ៍ទាំងនេះភាគច្រើនជាសង្រ្គាម
ការរំលោភបំពាន ការធ្វើទារុណកម្ម ជាប់ពន្ធនាគារ គ្រោះថ្នាក់ធ្ងន់ធ្ងរ
ភ្លើងឆេះឬចោរប្លន់...។ ក៏កើតមានព្រឹត្តិការណ៍ខ្លះទៀតដែលបណ្តាលមកពីគ្រោះធម្មជាតិដូច
គ្រោះទឹក ជំនន់ ខ្យល់ព្យុះ រញ្ជួយដីជាដើម ។ ក្តីរន្ធត់នេះមិនមែនកើតឡើងដោយស្វ័យប្រវត្តិ
ចំពោះមនុស្សគ្រប់ប្រភេទនោះទេ
គឺវាប្រែប្រូលទៅតាមការវាយតម្លៃរបស់មនុស្សម្នាក់ៗទៅលើស្ថានភាពនៃក្តីរន្ធត់នោះ ។
អ្នកជម្ងឺបាក់ស្បាតច្រើនតែ ៖
- បានឆ្លងកាត់ព្រឹត្តិការណ៍ប៉ះទង្គិចផ្លូវចិត្ តដែលទាក់ទងនឹងការបាត់បង់ជីវិត
ការគំរាមកំហែង គ្រោះថ្នាក់ធ្ងន់ធ្ងរ
ឬក៏ការប្រឈមនឹងបញ្ហាសុខភាពរាងកាយរបស់ខ្លួនឯងឬអ្នកដទៃ ។ ជាលទ្ធផលបុគ្គល នោះមានការភ័យខ្លាចខ្លាំងមានភាពតែលតោលគ្មានទីពំនឹងឬភ័យរន្ធត់ ។
- ជួប
ឬកើតមានការប៉ះទង្គិចផ្លូវចិត្តឡើងវិញ ដូចជាការចងចាំរឿងអាក្រក់ដែលនាំឱ្យរំខានចិត្ត
ឬការយល់សប្តិឃើញព្រឹត្តិការណ៍នោះជាដើម ។
- មានការប្រុងប្រយ័ត្នហួសហេតុ
ឬឆាប់មួម៉ៅ និងវក់វីចិត្តគំនិត ។
វិធីអន្តរាគមន៍ផ្សេងៗលើបញ្ហាចិត្ត-សង្គមមាន៖
- រៀបចំសង្គមមនុស្សដែលមានបញ្ហាស្រដៀងគ្នាឱ្យធ្វើការគាំទ្រគ្នាទៅវិញទៅមកដើម្បីប្តូរបទពិសោធន៍រវាងគ្នានឹងគ្នា ។
គ្រួសារសហគមន៍ត្រូវធ្វើគម្រោងព្យាបាលរយៈពេលយូរដើម្បីជួយដល់អ្នកជម្ងឺដូចជា៖
- ប្រសិនអ្នកជំងឺមិនទាន់ទទួលបានការពិនិត្យទៅលើជំងឺផ្លូវកាយត្រូវបញ្ជួនអ្នកជម្ងឺទៅកាន់មន្ទីរពេទ្យដើម្បីឱ្យគ្រូពេទ្យធ្វើការពិនិត្យទៅលើសុខភាពអ្នកជម្ងឺ។
- ត្រូវធ្វើឱ្យអ្នកជំងឺមានការជឿទឹកចិត្តថារោគសញ្ញានេះមិនមែនជាការចាប់ផ្តើមនៃជំងឺធ្ងន់ធ្ងរទេ ដោយពន្យល់ឱ្យអ្នកជំងឺទទួលស្គាល់ថានេះជាបញ្ហាផ្លូវចិត្តបន្តិចបន្តួច
។
- បង្កាអ្នកជំងឺកុំឱ្យធ្លាក់ទៅក្នុងជំងឺចិត្តវិកលធ្ងន់ធ្ងរដោយផ្តល់ការព្យាបាលជាប្រចាំ
។
- ការព្យាបាលអាចធ្វើឡើងតាមរយៈបុគ្គលិកសុខភាពសហគមន៍
ដូចជាបុគ្គលិកស្ម័គ្រចិត្តក្នុង ភូមិជាដើម ដើម្បីជួយថែទាំងនិងអប់រំគ្រួសារ
សាច់ញាតិ និងអ្នកជិតខាង ។
- គម្បីព្យាយាមបំផុសអ្នកជំងឺឱ្យស្ម័គ្រចិត្តវិលត្រលប់ទៅធ្វើការងារធម្មតាវិញឱ្យធ្វើយ៉ាងណាឱ្យគេគិតថាខ្លួនគេជាចំណែកមួយនៃសហគមន៍ ។
- សកម្មភាពហាត់ប្រាណ
ការសម្រាកចិត្តកាយឱ្យបានគ្រប់គ្រាន់និងការកម្សាន្តសប្បាយផ្តល់
ផលប្រយោជន៍យ៉ាងខ្លាំងដល់អ្នកដែលមានការប៉ះទង្គិចផ្លូវចិត្ត ។