ឆន្ទៈ គឺជាសមត្ថភាពដែលគ្រប់គ្រងគំនិតនិងអំពើរបស់មនុស្សដើម្បីសម្រេចនូវអ្វីដែលគេចង់ធ្វើ ឬជាអារម្មណ៍នៃការប្ដេជ្ញាចិត្តម៉ឺងម៉ាត់ក្នុងការធ្វើអ្វីមួយដែលគេចង់ធ្វើ។ វាគឺជាសមត្ថភាពរបស់មនុស្សដែលកំណត់យ៉ាងច្បាស់លាស់នូវគោលបំណង តម្រង់ទិសទង្វើរបស់មនុស្សនិងដឹកនាំទង្វើនោះឆ្ពោះទៅរកគោលបំណងនិងការតម្រង់ទិសអ្វីដែលបានកំណត់រួចហើយ។
ជាអំពើប្រកបដោយការដឹងខ្លួន ឬការភ្ញាក់រឭកជានិច្ច។ វាស្ដែងឱ្យឃើញតាមរយៈការកំណត់គោលបំណងនៃអំពើ ជម្រើសដែលបានគិតទុកជាមុន និងការខិតខំប្រឹងប្រែងដើម្បីសម្រេចបាននូវភារៈអ្វីមួយ?
ជារេផ្លិចទាំងឡាយដូចជា ការក្អក ការកណ្ដាស់ ការញាក់ត្របកភ្នែក ការកន្ត្រាក់ដៃចេញក្នុងពេលមុតម្ជុល ឬរលាកភ្លើង។
លំនាំនៃឆន្ទៈ កើតមានឡើងជានិច្ចតាមរយៈសេចក្ដីប្រាថ្នា។ សេចក្ដីប្រាថ្នា កើតចេញពីតម្រូវការរបស់មនុស្ស។
គឺសំដៅទៅលើអ្វីមួយដែលមនុស្សតាំងចិត្តចង់បាន ឬមានគម្រោងចង់ធ្វើ។ បំណង គឺជាសភាពផ្លូវចិត្តរបស់មនុស្សដែលមនុស្សដឹងខ្លួននៅពេលគេប្រទះឃើញរបស់អ្វីមួយដែលហាក់ដូចជាមានប្រយោជន៍សំខាន់ចំពោះខ្លួនគេ។
គឺជាសេចក្ដីប្រាថ្នា ឬ អារម្មណ៍ខ្លាំងក្លាក្នុងការចង់បាន ឬចង់ធ្វើអ្វីមួយដែលបង្ហាញឱ្យឃើញច្បាស់លាស់ជាបង្គួរ ។ មនុស្សដែលមានចំណង់ គឺជាមនុស្សដែលស្គាល់ច្បាស់លាស់ពីវត្ថុបំណងនិងគោលដៅនៃសេចក្ដីប្រាថ្នារបស់គេ គេមិនទាន់ស្គាល់ ឬស្ទាបស្ទង់បីមធ្យោបាយនិងល្បិចដែលខ្លួនគេត្រូវយកមកប្រើប្រាស់ដើម្បីឈានទៅរកគោលបំណងដែលបានកំណត់ទុកនៅឡើយ ។ តាមធម្មតា ចំណង់ត្រូវបានផ្សារភ្ជាប់យ៉ាងជិតស្និទ្ធជាមួយនឹងសកម្មភាពនៃរូបារម្មណ៍ ហើយជួនកាលក៏ ផ្សារភ្ជាប់ទៅនឹងអានុភាពនៃការស្រមើស្រមៃផងដែរ។ ជាទូទៅ នៅពេលមនុស្សមានចំណង់គេតែងតែរិះរកមធ្យោបាយ និងល្បិចសំខាន់ៗដើម្បីឈានទៅរកការសម្រេចតាមចំណង់របស់ខ្លួន។ ប្រសិនបើមិនបានសម្រេច គេនឹងមិនសប្បាយចិត្ត។
មនុស្សម្នាក់ៗ អាចមានចំណង់ច្រើន និងសេចក្ដីប្រាថ្នាដ៏សម្បូរបែបក្នុងពេលតែមួយ ព្រោះក្នុងពេលដំណាលគ្នានេះ មនុស្សម្នាក់មានតម្រូវការជាច្រើន ដែលត្រូវបំពេញតាមបំណងរបស់ខ្លួន ដូចនេះមនុស្សមានល្បិចនិងមធ្យោបាយជាច្រើនដើម្បីដោះស្រាយ។ ត្រង់នេះ មនុស្សត្រូវចេះជ្រើសរើសមធ្យោបាយល្អនិងត្រឹមត្រូវដើម្បីសម្រេចឧត្ដមគតិរបស់ខ្លួន។ លំនាំនៃជម្រើសនៃសេចក្ដីប្រាថ្នា គោលបំណង ល្បិច និងមធ្យោបាយមានលក្ខណៈជាការតស៊ូផ្នែកខាងក្នុងរបស់មនុស្ស។
លំនាំនៃការតស៊ូផ្នែកខាងក្នុងរបស់មនុស្សអាចមានលក្ខណៈងាយស្រួល ឬលំបាក យូរ ឬឆាប់។ ការសម្រេចចិត្តមានន័យថា ការសម្រេចយកតាម គោលបំណងណាមួយ ល្បិចណាមួយនិង ឬ មធ្យោបាយណាមួយជាកំណត់ដើម្បីឈានទៅរក ការសម្រេចបានគោលដៅណាមួយនោះ មានន័យថា ក្នុងចំណោមបុព្វហេតុទាំងឡាយ ដែលផុសចេញពីក្នុងខ្លួន គឺមានបុព្វហេតុតែមួយប៉ុណ្ណោះ ដែលសំខាន់បំផុតនិងដើរតួនាទីជាអ្នកកំណត់។ ការតស៊ូរវាងបុព្វហេតុទាំងឡាយដែលផុសចេញនៅក្នុងខ្លួនមនុស្ស ជួនកាលមានភាពងាយស្រួល ជួនកាលមានភាពស្មុគស្មាញ ពេលខ្លះងាយសម្របសម្រួលនិងពេលខ្លះទៀតពិបាកដោះស្រាយ។