នៅសម័យបុព្វកាលមនុស្សបានរស់នៅក្នុងរូងភ្នំគឺរស់តាមធម្មជាតិដូចសត្វដែរ។ មនុស្សនៅសម័យនោះពុំយល់ ដឹងការពិតនៃជីវិត ធម្មជាតិនិងអ្វីៗដែលកើតមានដល់គេក្រោយពេលពួកគេស្លាប់ទៅ ។ ពួកគេមានជំនឿថាមានកម្លាំង អានុភាព ថាមពលឬកម្លាំងអាថ៌កំបាំងនៅពីក្រោយអានុភាពទាំងឡាយនៃធម្មជាតិ ហើយធ្វើឱ្យពួកគេមានអារម្មណ៍ភ័យ ខ្លាច រន្ធត់ ចំពោះអំណាចទាំងនោះដែលនឹងធ្វើឱ្យពួកគេជួបក្តីមហន្តរាយណាមួយ។ ដើម្បីរស់នៅក្នុងភាពសុខសាន្ត គ្មានសេចក្តីភ័យខ្លាច មនុស្សនៅសម័យនោះបានធ្វើកាយវិការត្រាប់ភាសា អង្វករ ធ្វើពិធីបូជា បន់ស្រន់ បង្កើតឈ្មោះ និង រូបភាពផ្សេងៗជារូបមនុស្ស ឬរូបថតថ្លុក សម្រាប់បន់ស្រន់សម្រាប់ បញ្ចប់ភាពភ័យខ្លាច ។ ក្រោយមកពួកគេក៏ភ្លេចអត្ថន័យ ដើមកំណើតនៃរូបតំណាងទាំងឡាយដែលគេបង្កើតមក ហើយគេក៏ចាត់ទុករូបតំណាងនោះថាជារូបភាពពិត ។ ជាបន្តបន្ទាប់ពួកគេក៏បានទទួលស្គាល់រូបតំណាងទាំងនោះថាជាទេវតា ។ ដោយសារវប្បធម៌ខុសៗគ្នា គេបានបកស្រាយគំនិត ទស្សនៈទាំងនោះទៅជាទម្រង់រូបភាពផ្សេងៗគ្នា ហើយពួកគេក៏បានធ្វើឱ្យមានការរីកចម្រើន ក្លាយជាបូជានិយមឬវិន័យ ឱវាទដោយឡែកៗដើម្បីផ្តល់កិត្តិយស និងគោរពបូជារូបភាពទាំងនោះទុកជាទេវតា ។ ដូចនេះគេចាត់ទុកថាជំនឿសាសនា មានដើមកំណើតពីសេចក្តីត្រូវការ សេចក្តីសង្ស័យហើយសំខាន់ជាងគេគឺសេចក្តីភ័យខ្លាចនិងអារម្មណ៍តក់ស្លុតរបស់ មនុស្សនៅចំពោះមុខអានុភាពនៃអធិធម្មជាតិឬវត្ថុអាថ៌កំបាំងនិងសក្កិសិទ្ធមួយចំនួនដែលមានអំណាចដ៏អស្ចារ្យ ។
ការប្រកាន់នូវជំនឿសាសនារបស់ខ្លួនវាគឺជាសិទ្ធិសេរីភាពរបស់បុគ្គលម្នាក់ៗ ដោយគ្មានបុគ្គលណាម្នាក់ បង្ខិតបង្ខំឱ្យអ្នកណាម្នាក់ទៀតទទួលយកនូវអ្វីដែលគេយល់ថាមិនល្អ មិនត្រឹមត្រូវនោះទេ ។ គេអាចទទួល យកនូវជំនឿសាសនាណាមួយក៏បាន ឱ្យតែគេយល់ថាវាបានផ្តល់អោយគេនូវសេចក្តីសុខចម្រីន ។ ការដែលទទួលយកនូវសាសនា គ្រាន់តែជាមាគ៌ាមួយសម្រាប់លំនឹងផ្នែកស្មារតីរបស់គេតែប៉ុណ្ណោះដែលនាំឱ្យគេមានភាពស្ងប់ស្ងាត់ទាំងផ្លូវកាយនិងផ្លូវចិត្តប៉ុណ្ណោះ ។ ប្រសិនបើមានការប្រកាន់ហួសហេតុពេកវាជា កត្តាមួយនាំឱ្យមិនមានភាពចុះសម្រុងរវាងអ្នកទទួលយកជំនឿផ្សេងៗទៀត ដែលជាមូលហេតុនាំឱ្យមាន ភាពវក់វរច្របូកច្របល់ ការរើសអើង ការប្រកាន់វណ្ណ ការមិនគោរពសិទ្ធិមនុស្សជាដើម ។ សាសនាណាក៏ដូច ជាសាសនាណាដែរ តែងតែអប់រមនុស្សអោយប្រព្រឹត្តនូវអំពើល្អទាំងអស់ ដោយជៀសវាងនូវអំពើអាក្រក់និងចង់ ឱ្យសង្គមទទួលបាននូវសុខសន្តិភាពដូចគ្នាទាំងអស់ ។
សាសនាទាំងអស់នៅលើពិភពលោកតែងតែអប់រំមនុស្សឱ្យប្រព្រឹត្តនូវអំពើល្អ ជៀសវាងការប្រព្រឹត្តនូវ អំពើអាក្រក់ ដោះស្រាយបញ្ហាដោយអហិង្សា ស្រលាញ់សន្តិភាព គោរពសិទ្ធិមនុស្ស ចេះយោគយល់អធ្យាស្រ័យចំពោះគ្នាទៅវិញទៅមក គោរពសេចក្តីថ្លៃថ្នូររបស់មនុស្ស មិនបៀតបៀនជីវិតអ្នកដទៃ គោរពនូវច្បាប់ របស់សង្គម ថែរក្សានិងការពារបរិស្ថាន មិនមានការរើសអើង...។
គោលការណ៍ធំចម្បងក្នុងការអប់រំរបស់សាសនាទាំងអស់គឺ លុបបំបាត់ចោលទាំងអស់នូវរាល់អំពើ អាក្រក់ ពង្រីកនូវរាល់អំពើល្អ ព្រមទាំងអំពើប្រកបដោយកុសលរវាងមនុស្សនិងមនុស្សដើម្បីទទួលបាននូវ សុខសន្តិភាព ហើយអាចរំដោះទុក្ខរបស់មនុស្សឱ្យរួចចាកផុតនូវទុក្ខទាំងឡាយ ដើម្បីទទួលបាននូវសេចក្តី សុខទាំងឡាយនិងមានលំនឹងផ្នែកស្មារតីទាំងផ្លូវចិត្តនិងផ្លូវកាយ...។
ការអធ្យាស្រ័យរវាងសាសនានាំមកនូវគុណសម្បត្តិនិងគុណវិបត្តិដូចជា៖
- មានសាមគ្គីភាព
- មានទំនាក់ទំនងល្អ
- មានសន្តិភាព
- ដោះស្រាយបញ្ហាដោយអហិង្សា
- មានសេ្ថរភាពនិងសេចក្តីសុខ
- មានការរីចម្រើន
- បាត់បង់សាមគ្គីរវាងគ្នានិងគ្នាដោយសារមាននិន្នាផ្ទុយគ្នា
- មិនសូវមានទំនាក់ទំនងល្អរវាងគ្នានិងគ្នា
- សម្បូរអំពើឃោឃៅ
- បាត់បង់នូវភាពជិតស្និត
- មានភាពច្របូកច្របល់
- គ្មានការរីកចម្រើន