អត្ថបទល្ខោន គឺជាអត្ថបទមួយប្រភេទដែអ្នកនិពន្ធចងក្រងឡើងមាន ឆាក ឈុត សម្រាប់យកទៅសម្ដែងជាសិល្បៈល្ខោន។ អត្ថបទរឿងល្ខោនស្រដៀងទៅនឹងប្រភេទអត្ថបទរឿងផ្សេងៗទៀតដែរចំពោះធាតុសំខាន់ៗដូចជា ចំណោទបញ្ហា តួអង្គ កាលអាកាស និងមូលន័យ។ ទម្រង់សំណេរអត្ថបទល្ខោនខុសពីទម្រង់សំណេរអត្ថបទរឿង។ដើម្បីតាក់តែងនិពន្ធអត្ថបទរឿងល្ខោនបានល្អគេត្រូវគិតទៅលើ៖
ដំណើររឿងមានលក្ខណៈតឹងតែង ធូរស្រាលប្រកបដោយជ័យជម្នះ បរាជ័យ មានស្លាប់ មានរស់ កម្សត់ មានកំប្លែងលាយឡំគ្នា ធ្វើយ៉ាងណាឱ្យអ្នកអានមិនរំភើបពេក មិនតក់ស្លុតពេក មិនភ័យពេក មិនកើតទុក្ខពេក និងមិនសប្បាយពេក។
រឿងខ្លះមានច្រើនឈុត ឆាក ឯរឿងខ្លះទៀតមានតិច អាស្រ័យទៅតាមទំហំនៃសាច់រឿង និងភាពប៉ិនប្រសប់របស់អ្នកនិពន្ធម្នាក់ៗ រីឯពាក្យពេចន៍ក្នុងដំណើររឿង គឺជាពាក្យសន្ទនារវាងតួអង្គច្រើនរូបដែលគេហៅថា សំវាទវិធី ។ អ្នកនិពន្ធគ្មានការពណ៌នាពីរូប លក្ខណៈតួអង្គ សកម្មភាពតួអង្គ ឬរៀបរាប់ធម្មជាតិឡើយ។ ដំណើររឿងក្ដី សកម្មភាពក្ដី គឺសម្ដែងឡើងតាមរយៈសំវាទវិធីទាំងអស់។
អ្នកនិពន្ធបញ្ចូលនូវគំនិត យោបល់ ទស្សនៈដំបូន្មានរបស់ខ្លួនទៅក្នុងសកម្មភាពនៃរឿង។ ពាក្យពេចន៍ចរចាដើម្បីរិះគន់ប្រដៅណែនាំ ទូន្មានអ្នកអាន អ្នកទស្សនា។ លក្ខណៈជាតម្លៃឃើញប្រត្យក្សនឹងភ្នែកនេះហើយដែលរឿងល្ខោនផ្ដល់នូវកុសល នូវគុណតម្លៃអប់រំ ណែនាំ ទូន្មានប្រជាជន។