ពុទ្ធសាសនា គឺជាសាសនាមនុស្សនិយម។ រូបមន្ដដំបូងបំផុតរបស់ព្រះពុទ្ធសាសនាត្រូវបានគេរកឃើញ ហើយដែលគេស្គាល់ថាជា “ចតុរារិយសច្ចៈ” ។
១. ទុក្ខអរិយសច្ចៈ ៖ ទាក់ទងនឹងធម្មជាតិពិតនៃជីវិតសេចក្ដីសោកសៅ និងសេចក្ដីសប្បាយតែខាងក្រៅនៃជីវិតការខកចិត្ត និងទោមនុស្សនៃជីវិតអនិច្ចតា និងអនត្តានៃជីវិត។ បុគ្គលគប្បីយល់ប្រការនេះជាការណ៍ពិតដោយច្បាស់លាស់ និងដោយពេញលេញ។
២. សមុទយអរិយសច្ចៈ ៖ សម្ដែងថាទុក្ខបណ្ដាលមកពីរាគៈ ឬតម្រេកដែលដិតដាមដោយកាមតណ្ហា កិលេស និងសេចក្ដីហ្មងសៅដទៃទៀត។ បុគ្គលមិនគ្រាន់តែយល់ដឹងនូវការពិតនេះដោយច្បាស់លាស់ប៉ុន្ដែត្រូវមានសេចក្ដីព្យាយាមលុបបំបាត់បំផ្លាញចោល និងរំលើងឫសគល់រាគៈទាំងនោះថែមទៀត។
៣. និរោធទុក្ខអរិយសច្ចៈ ៖ អះអាងពីលទ្ធភាពជម្នះទុក្ខបានដោយនិយាយយោងទៅរកគុណធម៌ដ៏ខ្ពស់បំផុតនៃពុទ្ធសាសនា គឺនិព្វាន ដែលគេត្រូវសម្រេចបានក្នុងជាតិនេះនៅក្នុងជីវិតផ្ទាល់របស់គេហើយក៏មិនមែនជាតថភាពបរមត្ថដូចក្នុងវេទាន្ដៈទេ។ បុគ្គលត្រូវព្យាយាមសម្រេចឱ្យបានយ៉ាងឆាប់។
៤. មគ្គអរិយសច្ចៈ ៖ មាគ៌ានាំទៅកាន់ការរំលត់ទុក្ខពិតប្រាកដ
ការយល់ដឹងនូវមគ្គៈតែប៉ុណ្ណោះមិនគ្រប់គ្រាន់ទេគេត្រូវខិតខំដើរតាមមាគ៌ានេះ
និងប្រតិបត្តិតាមដោយទៀងទាត់។