ដូចជាកោរជុកដែរចូលម្លប់ជាពិធីដែលស្ទើរតែបាត់បង់ពីប្រពៃណីទៅហើយ។ តាមដែលដឹងមកអាចពោលថានៅសល់តបីតំបន់ប៉ុណ្ណោះទេនៅប្រទេសកម្ពុជាដែលគេប្រតិបត្តិនៅឡើយ ពុំមានន័យថានៅទីដទៃទៀតបាត់បង់រហូតទាល់តែសូន្យសុងនោះទេ ប៉ុន្តែជាការកម្រពេកនឹងរាប់ថាជាទំនៀមដែលនៅរស់រវើកពុំបាន ក្នុងតំបន់ទាំងបីនោះក្រុមភូមិមួយចំនួននៅស្រុកស្រែអំបិល ខេត្តកោះកុងប្រតិបត្តិខ្លាំងក្លាជាងគេ បន្ទាប់មកគឺក្រុមភូមិមួយចំនួនទៀតនៃស្រុកបាធាយ ខេត្តកំពង់ចាម។ បន្ទាប់មកទៀតទើបភូមិខ្លះនៅស្រុកសូទ្រនិគម ខេត្តសៀមរាប ។
ពិធីចូល និងចេញម្លប់កាលពីសម័យដើមត្រូវបានចាត់ថា ជាមង្គលមួយយ៉ាងសំខាន់សម្រាប់ស្ត្រីខ្មែរ ។ បុព្វបុរសខ្មែរបង្កើតពិធីនេះ សម្រាប់ឲ្យកូនស្រីចាប់អារម្មណ៍ ពីលំដាប់ថ្នាក់ប្រចាំជីវិត ដែលត្រូវឈានឡើង ដោយឲ្យប្រឹងប្រែងតស៊ូជានិច្ច ដើម្បីវឌ្ឍនភាព ។ ប៉ុន្តែជំនាន់ក្រោយៗមក ពិធីចូលម្លប់ចេញម្លប់លែងមានន័យអ្វីទៀតហើយ ។ គេកម្រឃើញគ្រួសារណាមួយ នៅប្រកាន់ទំនៀមទម្លាប់នេះទៀតណាស់ ទោះជាខ្មែរនៅស្រុកសៀម ឬខ្មែរនៅកម្ពុជាក្រោមក៏ដោយ ព្រោះវាហួសសម័យទៅហើយ ។ ប៉ុន្តែទោះជាយ៉ាងណាពិធីចូលម្លប់ត្រូវបានដូនតាយើងគោរពប្រតិបត្តិ មិនដែលខានពេលដែលកូនស្រីរបស់ខ្លួនចូលវ័យក្រមុំ ។ តើពិធីនេះប្រព្រឹត្តទៅយ៉ាងណាខ្លះនោះ អ្នកស្រី កែវ ណារុំ សាស្ត្រាចារ្យនៃសកលវិទ្យាល័យភូមិន្ទវិចិត្រសិល្បៈ បានរៀបរាប់ដូចតទៅ ៖
តាមការកំណត់របស់សង្គមខ្មែរ ការឆ្លងពីថ្នាក់កុមារីចូលដល់វ័យពេញក្រមុំ គឺនៅត្រង់កូនស្រីចាប់មានរដូវជាលើកទីមួយ ដែលគេនិយមហៅថា “គ្រប់ការ” ។ ពេលនេះជាពេលកំពុងឈានឡើងនាងមានលក្ខណៈប្លែក គឺអត្តចរិតជួនឆាប់ខឹង ជួនអៀនខ្មាស ជួនចូលចិត្តស្ងប់ស្ងាត់នៅតែម្នាក់ឯង ឬព្រួយចិត្តដោយឥតមូលហេតុ ។ នាងនឹងមានការភិតភ័យណាស់ ប្រសិនបើពុំមាននរណាម្នាក់បានពន្យល់ប្រាប់ជាមុនពីហេតុការណ៍ធម្មជាតិ ដែលនឹងត្រូវកើតឡើងចំពោះនាង ។ នាទីនេះ គឺអ្នកម្តាយតែងឃ្លាំមើលឥរិយាបថរបស់កូនស្រី ដើម្បីពន្យល់ និងជួយរៀបចំគ្រឿងស្លៀកពាក់ផ្សេងៗសម្រាប់កូន ។ មិនចំពោះតែអ្នកម្តាយទេ គឺក្នុងគ្រួសារទាំងមូលត្រូវជួយជ្រោមជ្រែងទាំងផ្លូវកាយ និងផ្លូវចិត្ត សម្រាប់ឲ្យនាងមានសមត្ថភាពគ្រប់គ្រាន់សម្រាប់ពេលខាង មុខ ។ នាងនឹងត្រូវបំពេញតួនាទីជាភរិយា និងជាម្តាយដ៏ល្អសម្រាប់សង្គម ។ ហេតុ ដូច្នេះហើយ បានជាគេរៀបចំពិធីចូលម្លប់ ដើម្បីបំពាក់បំប៉នដល់កូនស្រីរបស់គេ មុននឹងឈានចូលទៅបំពេញតួនាទីដ៏ចម្បងនេះ ។