ពាក្យថា “ចម្រើនអាយុ” ជាពាក្យហៅទូទៅ។ សាមីពិធីនេះច្រើនតែជាមនុស្សដែលមានវ័យចំណាស់ ហើយដែលកូនចៅផ្ទាល់ព្រមទាំងញាតិមិត្តជិតឆ្ងាយប្រារព្ធពិធីនេះជូន។ ទោះបីជាក្នុងចិត្ដពុំប្រាកដថាធ្វើទៅច្បាស់ជាបានអាយុច្រើនមែន ក៏អ្នកទាំងនោះធ្វើជូនគាត់ជាកិច្ចដឹងគុណដែរ។ ឯសាមីពិធីដែលជាមនុស្សចាស់នោះយ៉ាងហោចណាស់ក៏មានចិត្តសោមនស្សរីករាយដោយឃើញថា កូនចៅជិតឆ្ងាយបង្ហាញការគោរពដឹងគុណមកលើខ្លួន។ នៅតាមជនបទខ្លះដែលអ្នកស្រុករស់នៅតាមប្រពៃណីបុរាណនៅឡើយនោះគេធ្លាប់ប្រទះឃើញថា គេប្រារព្ធពិធីនេះជូនដល់នរណាម្នាក់ដែលគេគោរពទូទៅដោយយល់ថាអ្នកនោះជាចាស់ទុំធ្លាប់ជួយគេឯងច្រើនបែបច្រើនប្រការ។
ពិធីចម្រើនអាយុ គឺជាពិធីមួយដែលគេឧបកិច្ចថាសាមីពិធីដែលច្រើនជាមនុស្សចាស់នោះស្លាប់ហើយ កើតសាជាថ្មីវិញក្នុងបំណងឱ្យអ្នកនោះរស់បានយូរតទៅទៀត។ ពិធីបុណ្យនេះនិយាយដោយសង្ខេប គឺពិធី “បុណ្យបច្ច័យបួន” “ពិធីបុណ្យច័ន្ទសុក្រគិរីសូត្រ” និងពិធី “បុណ្យឆាកមហាបង្សុកូល” ដែលជាពិធីបុណ្យមានលំនាំពិធីប្រហាក់ប្រហែលគ្នា។
ពិធី “បុណ្យបច្ច័យបួន” មានភាពសាមញ្ញជាងគ។ បច្ច័យបួន គឺបិណ្ឌបាត ចីពរ សេនាសនៈ គិលាន- ភេសជ្ជៈដែលគេប្រគេនទៅព្រះសង្ឃដើម្បីឱ្យកុសលកើតឡើងពីទាននោះបានទៅដល់សាមីពិធី។ ម្យ៉ាងវិញទៀតដោយសារកិច្ចដល់ធ្វើទោះជាខ្លីយ៉ាងដូចម្តេច ក៏មានន័យថាអ្នក់នោះស្លាប់ហើយកើតវិញនោះគេតែងរៀបចំបន្លុងសម្រាប់ព្រះសង្ឃទសផងពុំខុសពីបុណ្យសពប៉ុន្មានឡើយ។
បើពិធីនោះឆ្លងមួយយប់ កិច្ចដែលសំខាន់ក្នុងថ្ងៃទីមួយគឺ “ឆាក” ឆាកនោះសង្ខេបមក គឺសាមីពិធីក្រាបនៅក្រោមកំណាត់សមួយដែលគ្របដណ្ដប់លើខ្លួន។ នៅពីមុខមានព្រះសង្ឃសូត្រធម៌បង្សុកូលទាញយកកំណាត់សនោះម្តងបន្តិចៗរហូតផុតពីខ្លួនសាមីពិធី។ ក្នុងសកម្មភាពបែបនេះ គឺបង្ហាញថាសាមីខ្លួនកើតសាជាថ្មីមកវិញ។ កំណាត់សនោះគ្មានអ្វីក្រៅពីសំពត់ស្នបរុំខ្មោចនោឡើយ។ ក្នុងយប់នោះជួនកាលគេមាននិមន្តព្រះសង្ឃសម្តែងព្រះធម៌ទេសនាតម្រូវតាមពិធីទៀតផង។ រីឯកិច្ចសំខាន់ៗវេលាស្អែកឡើងក្រៅពីកិច្ចរាប់បាត្រជាដើម គឺកិច្ចស្រង់ទឹកដល់សាមីខ្លួន។ ជាធម្មតាតែងឃើញគេសង់បុស្បុកដើម្បីឱ្យសាមីពិធីអង្គុយលើនោះរីឯកូនចៅជាអ្នកធ្វើបុណ្យ កាន់ភាជន៍ទឹករៀងៗខ្លួនទៅស្រោចទឹកជូនគាត់។ នេះគឺជាកិច្ចធំៗរបស់បុណ្យបច្ច័យបួន។
ចំពោះពិធី “បុណ្យច័ន្ទសុក្រគិរីសសូត្រ” វិញគេយកឈ្មោះសាស្ត្រាដែលព្រះសង្ឃយកមកសូត្រនោះដាក់ជាឈ្មោះពិធីបុណ្យតែម្តង។ គេតែងប្រទះឃើញពិធីបុណ្យនៅតំបន់អង្គរ គឺគេតែងតែសាងភ្នំខ្សាច់ពីរកន្លែង។ ភ្នំខ្សាច់មួយនៅក្នុងផ្ទះធ្វើនៅលើរានមួយមានស្រទបចេកច្រើនថ្នាក់។ គេចែកផ្ទៃនោះជាបួននៅចំ កណ្តាលមានភ្នំខ្សាច់មួយធំជាងគេ។ រីឯផ្ទៃនីមួយៗមានភ្នំខ្សាច់តូចៗចំនួន២៥។ បើរាប់តែភ្នំតួចលើផ្ទៃ៤ នោះឃើញថាមានចំនួន១០០ ត្រូវនឹងពាក្យឱ្យពរថា “សូមឱ្យបានអាយុ១០០” ។ បើរាប់ទាំងភ្នំធំនៅកណ្តាលផងឃើញថាចំនួនឡើងដល់១០១ សមនឹងពាក្យថា “អាយុយឺនយូរជាងរយវស្សា”។ ភ្នំខ្សាច់ទី២ធ្វើនៅតែមានខ្សែអំបោះនៅភ្ជាប់មកក្នុងផ្ទះត្រង់ទីដែលធើ្វកិច្ចដែរ។ ភ្នំនេះពុំសំដៅលើអាយុដែលគចម្រើនឱ្យអ្នកនោះទេ គឺជាសុខុមលោកពោលគឺចក្រវាឡបង្រួមមកនៅតូចដូចជាភ្នំខ្សាច់នៅពេលចូលឆ្នាំដូច្នោះដែរ។
នៅទីនេះគេពុំត្រឹមតែឱ្យមនុស្សមកក្រាបនៅក្រោមស្នបប៉ុណ្ណោះឡើយគឺគេឱ្យក្រាបនៅលើវត្ថុមួយដែលស្នងមនុស្សនោះ។ វត្ថុនោះហៅថា “អង្គរស្នង”។ ដំបូងឡើយគេថ្លឹងអង្ករឱ្យស្មើនឹងទម្ងន់មនុស្សទើបគេយកទៅរាយលើកំណាត់សមួយផ្ទាំងលើនោះគេយកត្រឡោកដូងមួយចំហៀង កំណាត់អំពៅ ចេកមករៀបធ្វើជាក្បាល ឆ្អឹងទ្រនុងខ្នង ឆ្អឹងដៃជើង ឆ្អឹងជំនីរ ហើយដូចខ្ទប់ទាំងនោះជិតជារាងទ្រវែងមានន័យថាអង្គរមួយកញ្ចប់នោះពុំមាននរណាក្រៅពីសាមីខ្លួននោះឡើយ។ ដោយសារគេត្រូវឧបកិច្ចថាអ្នកនោះស្លាប់គេយកមឈូសធ្វើពីស្រទបចេកដោយមានកំណាត់ឈើតាត្រៅចងភ្ជាប់ជាមួយផងមកដាក់លើកញ្ចប់នោះ។ គេឱ្យសាមីពិធីមកក្រាបពីលើនោះហើយគេគ្របកំណាត់សពីលើ។ នៅពីក្រោយគាត់មានពែមួយដែលជាពែកាត់គ្រោះ ធ្វើនេះដើម្បីឱ្យព្រះសង្ឃសូត្រឆាកទាញសំពត់ស្នបយកទៅបញ្ជាក់ថាសាម៉ីពិធីនោះកើតសាជាថ្មី ពុំខុសពីកិច្ចដែលនិយាយនៅបុណ្យបច្ច័យបួនឡើយ។
ពិធី “បុណ្យឆាកមហាបង្សុកូល” ជាពិធីមួយដែលអ្នកស្រុកតំបន់អង្គរតែងប្រារព្ធដែរ។ បុណ្យនេះសាមីពិធីត្រូវគេដាក់ឱ្យអង្គុយលើគ្រែ ហែប្រទក្សិណ ៣ជុំ ទីកន្លែងធ្វើបុណ្យនោះសិន។ គេធ្វើបុណ្យនេះនៅពេល អធ្រាត្រក្នុងរោងដែលគេរៀបចំសម្អិតសម្អាងយ៉ាងវិចិត្រហៅថា “រោងឆាក” នៅជុំវិញរោងនោះគេបោះបង្គោលទាបៗចងខ្សែធ្វើជាផ្លូវច្រើនរួតសម្រាប់ព្រះសង្ឃមួយអង្គដែលថ្នឹកខាងកម្មដ្ឋាន ចង្ក្រមភាវនា ច្រូចទឹកនៅពេលដែលព្រះអង្គនិមន្តយឺតៗតាមប្រឡោះបង្គោលនោះ។ កិច្ចចង្រ្កមនេះធ្វើឡើងតាមការរៀបរាប់ពីដំណើរដែលមនុស្សម្នាក់ៗចាប់កំណើតក្នុងផ្ទៃម្ដាយតាំងពីកាលដែលទំហំនោះស្មើ និងទំហំប្រេងល្ងជាប់លើចុងសក់មួយសសៃរហូតដល់ធំ៣ម្តងបន្តិចៗក្នុងផ្ទៃមាតាដូចមានរៀបរាប់នៅក្នុងគម្ពីរអភិធម្ម។ បើពិចារណាឱ្យជ្រៅទៅព្រះសង្ឃអង្គនោះប្រៀបបានទៅ និងមេជីវិតដែលចូលទៅក្នុងឧទរបង្កើតបានជាមនុស្សម្នាក់ឡើង។ ឧទរនោះគឺរោងឆាកនេះឯង។ ការចង្ក្រមភាវនានិមន្តយឺតៗតាមរួតម្តងមួយៗទីបំផុតក៏និមន្តទៅដល់មាត់រោងឆាក។ ព្រះសង្ឃ ក៏ឆាកទាញសំពត់សដែលពីក្រោមនោះមានចីពរមួយជាន់ទៀតដើម្បីឱ្យសាមីពិធីលេចខ្លួនជាថ្មីឡើង ប្រៀបបីដូចជាកើតឡើងវិញដូច្នោះ។
សរុបមកកិច្ចទាំងបីបែបដូចបានជម្រាបរួចមក យើងឃើញហើយថាធ្វើឡើងដោយសង្ខេបជាទីបំផុត ត្បិតបំណងរបស់យើង គឺគ្រាន់តែចង់សង្កត់ទៅលើន័យនៃកិច្ចសំខាន់ៗដែលនិយាយយ៉ាងខ្លីមកថាឧបកិច្ចឱ្យស្លាប់ហើយកើតវិញដើម្បីឱ្យសាមីពិធីនោះរស់បានយូរទៅទៀត។ ហើយអាចថាជាពិធីលើករាសីសម្រាប់ឆ្នាំថ្មីផងដែរ។