សុភាសិត ជាពាក្យមកពីបាលី។ “សុ ប្រែថា ល្អ” “ភាសិត ប្រែថា សំដី ឬពាក្យ" ។ បានសេចក្តីថាជាពាក្យសំដីដែលពោលពីរោះ ល្អ ដែលនិយាយត្រូវ ថាត្រូវ។
សុភាសិត គឺជាប្រភេទអត្ថបទតូចៗ ខ្លីៗ ច្រើនជាពាក្យកាព្យ ពាក្យចួន ហើយមានលក្ខណៈស្រដៀងគ្នានឹងពាក្យទំនឹមទំនៀមធ្វើឱ្យមហាជនងាយស្តាប់ ងាយចាប់បាន និងចងចាំជាពាក្យពីរោះ ពាក្យត្រូវ មានលំនាំជាពាក្យប្រដៅទូន្មាន។ សុភាសិត មានន័យអរូបិយឋិតនៅក្នុងឧបមានវិធីសម្រាប់ពិចារណា រិះគិតល្អិតល្អន់ទើបយល់ន័យសេចក្តីបាន។ បុព្វបុរសខ្មែរយើងបានបង្កើតសុភាសិត និងការបកស្រាយតាមវិធីពីរយ៉ាង៖
+ ន័យត្រង់ ឬអត្ថានុរូប សម្រាប់ណែនាំទូន្មានដូចជា៖
✦ ចេះពីរៀន មានពីរក
✦ ឈើកោងវល្លិព័ទ្ធ មនុស្សខ្ចាត់ព្រាត់កុំយកខ្លួនបៀត
✦ អ្នកមានរក្សាខ្សត់ដូចសំពត់ព័ទ្ធពីក្រៅ អ្នកប្រាជ្ញរក្សាខ្លៅដូចសំពៅពឹងសំប៉ាន
✦ ពុតគ្រូកុំត្រាប់ ច្បាប់គ្រូឱ្យយក។ល។
+ ន័យធៀប ឬអត្ថបដិរូប មានប្រើឧបមានវិធី ប្រៀបធៀប មតិយោបល់អ្វីមួយទៅនឹងវត្ថុណាមួយ ដើម្បីជាគ្រឿងពិចារណាដូចជា៖
✦ អូសទូកកុំឱ្យល្អាន ចាប់ត្រីបានកុំឱ្យល្អក់ទឹក
✦ ងើយស្កក ឱនដាក់គ្រាប់
✦ សន្សឹមៗកុំបំបោល ក្រែងពុំដល់ដូចប្រាថ្នា
✦ ចង់ឆ្ងាញ់ឱ្យរកអន្លក់ ចង់ស្រណុកឱ្យនឿយពីក្មេង។