តាមការស្រាវជ្រាវបានឱ្យដឹងថាល្ខោនជាទស្សនីយភាពមួយ ស្ថិតនៅចំពីមុខទស្សនិកជន។ ម្យ៉ាងទៀតតាមការកំណត់ពីបរមបុរាណមក។ ក្នុងនោះនៅប្រទេសកម្ពុជាយើងមានទម្រង់ល្ខោនជាច្រើនជាង ២០ប្រភេទដែលនៅរស់រាននៅឡើយ។ ទម្រង់ល្ខោនទាំងនោះរួមមាន៖
✦ ល្ខោនអាប៉េ៖ មានដើមកំណើតនៅខេត្តកំពង់ចាម ខេត្តតាកែវភាគខាងត្បូង នៅកំពត និងនៅព្រះបរម រាជវាំង។ គេសម្ដែងក្នុងពិធីបុណ្យផ្សេងៗរបស់ប្រជាពលរដ្ឋ។
✦ ល្ខោនមហោរី៖ មានដើមកំណើតនៅព្រះបរមរាជវាំងផ្ទាល់។ ល្ខោននេះអាចសម្ដែងរឿងបានច្រើន។ ការសម្ដែងមានភ្លេងនាំមុខហើយមានអ្នកពោលបន្ថែមបង្ហាញតួអង្គនី មួយៗផង។ ល្ខោននេះច្រើនសម្ដែងក្នុងពិធីបុណ្យប្រជាពលរដ្ឋ ឬថ្វាយព្រះរាជាទតកម្សាន្ដ។
✦ ល្ខោនប្រាមោទ្យ៖ សម្រាប់សម្ដែងរឿងខ្លីប្រកបដោយសេចក្តីរីករាយ មិនសម្ដែងតែក្នុងរឿងកម្សត់ព្រាត់ប្រាស ឬប្រើវេទមន្តច្បាំងគ្នាឡើយ។ ល្ខោននេះមានវត្តមាននៅលើទឹកដីកម្ពុជាតាំងពីមុនសម័យអង្គរមកម្ល៉េះ។
✦ ល្ខោនបាសាក់៖ មានដើមកំណើតនៅខេត្តបាសាក់ទឹកដីកម្ពុជាក្រោម។ ពីមុនល្ខោននេះមានឈ្មោះថាល្ខោនទ្រើងឃ្លោក។ ល្ខោនបាសាក់សំរាប់សម្ដែងក្នុងរឿងបុរាណគេច្រើនសម្ដែងក្នុងពិធីបុណ្យផ្សេងៗតាមវត្តអារាម និងតាមស្រុកភូមិជាដើម។
✦ ល្ខោនខោល៖ មានតួសុទ្ធបុរស។ កាលពីមុនគេឃើញល្ខោនខោលសម្ដែងតែរឿង រាមកេរ្តិ៍តែក្រោយមកមានសម្ដែងរឿងដទៃទៀតដែរ ដូចជារឿងព្រះវេស្សន្តរ រឿងព្រះសុធនកែវមនោហ៍រា...។
✦ ល្ខោននិយាយ៖ មានប្រភពមកពីបរទេស (អ៊ឺរ៉ុប)។ ល្ខោននេះច្រើនសម្ដែងរឿងទំនើបដែលទាក់ទងទៅនឹងបញ្ហាវណ្ណៈក្នុងសង្គម។
✦ ល្ខោនយីកេ៖ មានដើមកំណើតមកពីជ្វា។ ល្ខោននេះសម្ដែងរឿងបុរាណក៏បាន រឿងទំនើបក៏បាន។ គេសម្ដែងនៅពេលមានបុណ្យទានតាមភូមិ ឬតាមវត្តអារាម។
✦ ល្ខោនស្រមោល ៖ គេចែកល្ខោនប្រភេទនេះជាពីរប្រភេទគឺល្ខោនស្រមោលស្បែកធំ និងល្ខោនស្រមោលស្បែកតូច។ ល្ខោននេះមានតាំងពីមុនសម័យអង្គមកម្លេះ។ រូបចម្លាក់ស្បែកធំគ្មានចលនាទេ ឯរូបចម្លាក់ស្បែកតូចសម្រាប់សម្ដែងរឿង ដែលកើតមកនៅក្នុងសង្គម ដូចជាការជិះជាន់កេងប្រវ័ញ្ចរបស់ថៅកែ និងពួកអាណិគមមកលើប្រជាជន ស្លូតត្រង់ ឬក៏ចំអកឡកឡើយអ្នកជិះជាន់។ ល្ខោនស្បែកតូចសម្ដែងក្នុងពិធីបុណ្យទូទៅនៅតាមស្រុកភូមិ និងវត្ថអារាម ឯល្ខោនស្បែកធំសម្ដែងក្នុងពិធីផ្សេងៗ ដូចជា ពីធីសុំទឹកភ្លៀង ចម្រើនព្រជន្មចៅអធិការ ឬមាតាបិតា បូជាសពមាតាបិតា ឬចៅអធិការជាដើម។