មានត្រកូលមួយ ក្រោយពីប្ដីស្លាប់ទៅប្រពន្ធនោះបានទៅរស់នៅជាមួយកូនប្រុស ហើយធ្វើស្រែ ជារបរប្រចាំគ្រួសារ ។ រៀងរាល់ព្រឹកម្ដាយឱ្យកូនប្រុសទៅភ្ជួររាស់ស្រែ ថ្ងៃបន្តិចទើបម្ដាយទូលបាយសម្លយកទៅឱ្យកូន ។ ថ្ងៃមួយម្ដាយជាប់រវល់ដោយគិតថាកូន ប្រហែលជាមិនទាន់ឃ្លានបាយទេក៏បង្អង់យឺតបន្តិចជាងរាល់ថ្ងៃ ។ កូនប្រុសឃ្លានបាយណាស់ទន្ទឹងមើលផ្លូវម្ដាយមិនឃើញម្ដាយក៏បានពោលពាក្យពុំសមរម្យប្រមាថមើលងាយ ។ ម្ដាយមិនចង់យកចានផង ត្រឡោកផងក៏ដួសបាយដាក់ក្នុងត្រឡោកដើម្បីឱ្យកូនយកត្រឡោកនោះដងទឹកផឹកតែម្ដង ។ កូនកំពុងឃ្លានបាយខ្លាំង ឃើញបាយដាក់ក្នុងត្រឡោកកូនក៏ខឹងណាស់ដោយគិតថាវាស៊ីមិនឆ្អែត ។ គិតដូច្នោះវាក៏និយាយពាក្យទ្រគោះជ្រុលហួស រហូតវាយម្ដាយសន្លប់បាត់ស្មារតី ។
លុះដល់វាស៊ីបាយក្នុងត្រឡោកនោះមិនអស់
ទើបដឹងថាខ្លួនធ្វើនេះខុស ហើយងាកមកសុំខមាទោសម្ដាយវិញ ម្ដាយថាគាត់មិនដាក់ទោសឱ្យទេ
តែកូនត្រូវទទួលកំហុសទើបត្រូវ ។ ឱ្យកូន
កសាងព្រះពុទ្ធរូបមួយពាន់នៅលើផ្ទាំងថ្ម
ដោយសន្មតថាបើព្រះពុទ្ធរូបទាំងនោះរបេះរលុបរលាយបាត់កាលណា
ពេលនោះទើបកូនក៏រួចផុតអំពីកម្មពៀរ ។
ម្ដាយផ្ដាំរួចក៏ធ្វើមរណកាលទៅកាន់បរលោកកូនប្រុសក៏ធ្វើតាមបណ្ដាំម្ដាយ ដោយឆ្លាក់រូបជាព្រះពុទ្ធជាច្រើនរយអង្គ ហើយតម្កល់ទុកកន្លែងនោះរហូតមកដល់សព្វថ្ងៃ ។
