អក្សរសិល្ប៍ខ្មែរចែកចេញជាបីសម័យកាលធំៗ គឺ ៖
+ អក្សរសិល្ប៍សម័យបុរាណ អក្សរសិល្ប៍បុរាណខ្លឹមសារផ្ដោតទៅលើការនិយាយពីព្រះមហាក្សត្រ
និងសាសនា ។ ព្រោះសម័យនោះអ្នកនិពន្ធ សរសេរពីសកម្មភាពព្រះមហាក្សត្រនិងបុគ្គលសំខាន់ៗ អក្សរសិល្ប៍នេះទទួលឥទ្ធិពលពីសាសនាព្រាហ្មណ៍
និងសាសនាព្រះពុទ្ធ ប៉ុន្តែស្នាដៃទទួលពីសាសនាព្រាហ្មណ៍មានច្រើន ។
យើងបែងចែកជាពីរសម័យកាល គឺ៖
- អក្សរសិល្ប៍មុនអង្គរ(សតវត្សទី១-៨) គេនិយមប្រើភាសាសំស្ក្រឹតដែលគេចាត់ទុកជាភាសាជាន់ខ្ពស់
ភាសាអ្នកប្រាជ្ញ ក្នុងនោះមានសិលាចារឹកខ្លះសរសេរជាភាសាសំស្ក្រឹត ។ គេនិយមប្រើភាសាសំស្ក្រឹតដែលគេចាត់ទុកជាភាសាជាន់ខ្ពស់
ភាសាអ្នកប្រាជ្ញ ក្នុងនោះមានសិលាចារឹកខ្លះសរសេរជាភាសាសំស្ក្រឹត ។
- សម័យអង្គរ (៨០២-១៤៣១) ៖ អក្សរសិល្ប៍សម័យអង្គរទទួលឥទ្ធិពល នៃលទ្ធិព្រាហ្មណ៍សាសនា
និងពុទ្ធសាសនា ។
+ អក្សរសិល្ប៍សម័យកណ្តាល
អក្សរសិល្ប៍សម័យកណ្តាលផ្តោតទៅលើសាសនាព្រះពុទ្ធ។
អក្សរសិល្ប៍សម័យកណ្តាល(១៤៣១.១៨៦២) ជាអក្សរសិល្ប៍ដែលមានការវិវត្តទាំងការតែងនិពន្ធ ។
អក្សរសិល្ប៍នេះផ្តោតទៅលើសាសនាព្រះពុទ្ធ ។ សម័យកាលនោះជាសម័យ នៃការចាប់កំណើតនៃអ្នកនិពន្ធច្រើន
ដែលសរសេរជាកាព្យនៅលើស្លឹករឹតមាន អ្នកប៉ាង បណ្ឌិតជ័យនន្ទ
ព្រះរាជសម្ភារជាដើម ។
សម័យក្រោយអង្គរ (១៤៣១-១៨៦២) អក្សរសិល្ប៍សម័យនេះមានការរីកចម្រើនចាប់ផ្ដើមមានអ្នកនិពន្ធ
មានរឿងនិទានខ្លីៗ មានរឿងព្រេងជាដើម ។
បញ្ជីមួយរាយឈ្មោះអ្នករៀបរៀងជាស្នាដៃ ឈ្មោះអ្នកនិពន្ធ និង
កាលបរិច្ឆេទ ដែលរៀបរៀងរឿង ៖
ក- ប្រភេទពាក្យកាព្យ
- សម័យអាណាព្យាបាល (១៨៦៣-១៩៥៣) គេបានស្គាល់អ្នកនិពន្ធ
និងស្នាដៃនៅសម័យនោះដូចជា ឧញ៉ា សុត្តន ប្រីជាឥន្ទ សរសេរពាក្យកាព្យនិរសាអង្គរគ.ស.១៩២៦
រឿងគតិលោក គ.ស.១៩២០ រឿងអំបែងបែកជាដើម ។ ឧញ៉ា នូ កន សរសេររឿងពិម្ពានិពា្វន
គ.ស. ១៩២០ រឿងទាវឯក គ.ស.១៩៤២ រឿងអ៊ីណាវ ។ល។ ចំណែកអ្នកស្រីសិទ្ធិ សរសេររឿង
ពិម្ពាពិលាប គ.ស. ១៩២០ ។ លោក ញ៉ុក ថែម សរសេររឿង កុលាបបៃលិន គ.ស. ១៩៣៦ រឿង
បិសាចស្នេហា គ.ស. ១៩៤០ ។ លោក គិម
ការសិក្សាអំពីអក្សរសិល្ប៍ទំនើប ទើបតែចាប់ផ្ដើមតាមលក្ខណៈទំនើបនៅក្រោយពេលដែលបារាំងចូលស្រុកខ្មែរ ហើយស្នាដៃអក្សរសិល្ប៍ដែលមានលក្ខណៈទំនើបពេញលេញ បានប្រសូត្រចេញនូពាក់កណ្ដាលសតវត្សទី ២០ តាមរយៈស្នាដៃរឿង“ សូផាត” ( គ.ស.១៩៣៨ ) របស់លោក រឹម គីន និងស្នាដៃរឿង“ ទឹកទន្លេសាប” (គ.ស.១៩៤១) របស់លោក គឹម ហាក់ ។
- សម័យបច្ចុប្បន្ន(ចាប់ពី គ.ស. ១៩៥៣រហូតមក) គ្រប់ប្រភេទនៃអក្សរសិល្ប៍ក៏បានកើតឡើង គឺប្រលោមលោកកំណាព្យ រឿងល្ខោន សៀវភៅបច្ចុប្បន្នទេស សៀវភៅសិក្សាអប់រំ សៀវភៅទាក់ទង និងគំនិតទស្សនៈវិជ្ជា។ល។