វប្បធម៌ខ្មែរ និងឥណ្ឌាមានទំនាក់ទំនងគ្នាជាយូណាស់មកហើយ ចាប់ពីរជ្ជកាល ហ៊ុន ទៀន និងនាងលាវ យី មកម្ល៉េះ ។ វប្បធម៌ឥណ្ឌា ដែលគេសង្កេតឃើញមានក្នុងវប្បធម៌ខ្មែរមានដូចជា ៖ អក្សរ ភាសាបាលី សំស្រ្កឹត ប្រពៃណី ទំនៀមទម្លាប់ ជំនឿ...។ ក្រៅពីនេះក៏មានសាសនាពីធំៗផងដែរ
៖ សាសនាព្រាហ្មណ៍ និងព្រះពុទ្ធសាសនា ។
សាសនាព្រាហ្មណ៍ មានកំណើតនៅប្រទេសឥណ្ឌា ប្រមាណ ១៥០០ ឆ្នាំមុន គ.ស. ដែលនាំចូលដោយពួកអារ្យ័ន ។ សាសនានេះ បានហូរចូលក្នុងដែនដីសុវណ្ណភូមិចំនួនពីរលើកធំៗ គឺដើមសតវត្សរ៍ទី១តាមរយៈព្រះបាទ ហ៊ុន ទៀន និងព្រះនាង លីវ យី ។ ចំណែកលើកទី២នៅដើមសតវត្សរ៍ទី៥ ។
សម័យធំៗនៃព្រាហ្មណ៍សាសនាចែកជាបី គឺ ៖
ក. អំពីពុទ្ធិ
តាមលទ្ធិវេទពុទ្ធិដ៏ប្រសើរកើតឡើងអំពីអាទិទេព និងគម្ពីរវេទទាំងបួន ។
អ្នកដែលទទួលពុទ្ធិដ៏បរិសុទ្ធនេះមានតែព្រាហ្មណ៍ និងក្សត្រ ។ គម្ពីរ ក្បួនច្បាប់ ដែលជាអំណោយអាទិទេពទាំងនេះជាកក្តា
និងជាទ្រឹស្តីនៃពុទ្ធិ ។
ខ. អំពីភាវៈ
ភាវៈទាំងអស់គឺ លោកៈ ធម្មជាតិ ជាដើម សុទ្ធតែកើតឡើងដោយសារអាទិទេព ។
លោកៈនេះកើតឡើងដោយសារព្រះឥន្រ្ទ ។
ករណីអ្នកកសាងលោកព្រះឥន្រ្ទបានយកសរសរមកដាំហើយយកផ្ទៃមេឃមកធ្វើជាដំបូល ។
គ.អំពីសុខ
សេចក្តីសុខស្ថិតនៅលើអាទិទេព
ដែលជាអ្នកផ្តល់ឱ្យមនុស្សលោក ។ ដើម្បីបានសេចក្តីសុខមនុស្សម្នាក់ៗ ត្រូវមានភក្តីភាពចំពោះអាទិទេព
ហើយត្រូវបួងសួងអង្វរកសុំអាទិទេព ដោយធ្វើពិធីបូជាញ្ញជាដើមថ្វាយចំពោះព្រះអង្គ ។
សរុបមកពុទ្ធិ
ភាវៈ សុខៈ ទាំងអស់តាមលទ្ធិវេទគឺសុទ្ធតែបានមកពី អាទិទេពបានសេចក្តីថាអាទិទេព
ជាអ្នកបង្កើតនូវពុទ្ធិ ភាវៈ សុខៈ ។
ក្នុងព្រះពុទ្ធសាសនា
ទស្សនទ្រឹស្តី លទ្ធិទាំងប៉ុន្មានរបស់ព្រះពុទ្ធ ត្រូវបានគេចងក្រងជាគម្ពីរដែលហៅថា ព្រះត្រៃបិដក ។ គម្ពីរព្រះត្រៃបិដក គឺជាឃ្លាំងផ្ទុកពុទ្ធវចនៈរបស់ព្រះពុទ្ធ
ដែលទ្រង់ទេសនាទូន្មានរវាង ៤៥ ព្រះវស្សា
ចាប់តាំងពីទ្រង់បានត្រាស់ដឹងព្រះសម្ពោធិញ្ញាណរហូតដល់ព្រះអង្គបានចូលនិញ្វាន ។គម្ពីរព្រះត្រៃបិដកមានចំនួនច្រើនជាងគម្ពីរវេទច្រើនណាស់
ច្រើនជាងគម្ពីរប៊ីប១១ដង ។
គម្ពីរព្រះត្រៃបិដក
គឺគម្ពីរដែលជាឃ្លាំងផ្ទុកនូវពុទ្ធវចនៈចំនួន៨៤០០០ ធម្មក្ខន្ធ
ហើយពុំមានជាវចនៈអាទិទេពនោះទេ ហើយក៏មិនមែនជាពាហិរសាសនាដែរ ។ គម្ពីរព្រះត្រៃបិដកមានបី
គឺ៖
+
វិន័យបិដក (១៣ ភាគមាន២១០០០ ធម្មក្ខន្ធ )
+
សុត្តន្ធបិដក(១៤ ភាគ មាន២១០០០ ធម្មក្ខន្ធ)
+
អភិធម្មបិដក(៣៣ ភាគ មាន៤២០០០ ធម្មក្ខន្ធ) ។