សុភាសិត គឺជាពំនោលល្អត្រឹមត្រូវ ឬដំបូន្មានដ៏មានខ្លឹមសារនិងសម្ផស្សបរិបូរណទៀតផង។
សុភាសិត កើតឡើងពីការកត់ចំណាំរបស់បុព្វបុរស បញ្ញវ័ន្ដដែលបានពិនិត្យ ពិចារណា កត់សម្គាល់ហេតុការណ៍ផ្សេងៗក្នុងជីវភាពរស់នៅក្នុងសង្គម ក្នុងសម័យកាលដែលខ្លួនរស់នៅទុកជាគ្រឿងសម្គាល់ កត់ចំណាំចរិតលក្ខណៈរបស់មនុស្ស សត្វ និងធម្មជាតិ។ សុភាសិតខ្មែរយើងភាគច្រើនមានន័យពីរយ៉ាងគឺ៖
១. ន័យជាអត្ថានុរូប (ន័យចំ)
២. ន័យជាអត្ថបដិរូប (ន័យធៀប)
លក្ខណៈសម្គាល់ពាក្យស្លោក និងសុភាសិត៖
ក. ពាក្យស្លោក៖ ជាពំនោលល្អត្រឹមត្រូវ មានន័យត្រង់ៗ គ្មានការប្រៀបធៀប មានលក្ខណៈត្រឹមត្រូវតាមសម័យកាល។ ពាក្យស្លោកភាគច្រើនបម្រើឱ្យផលប្រយោជន៍របស់មនុស្សមួយក្ដាប់ ស្ថាប័ន ឬអង្គភាព។
ខ. សុភាសិត៖ ជាពំនោលល្អត្រឹមត្រូវ មានន័យត្រង់ (ន័យចំ) និងន័យធៀប។ អត្ថន័យសុភាសិត មានលក្ខណៈត្រឹមត្រូវស្ទើរតែគ្រប់សម័យកាល។
