(ជ៦) មេរៀនទី៣៖ (សង្ខេបមេរៀន) ដើមកំណើតហិណ្ឌូសាសនា

ជំពូកទី ៦             ជំនឿសាសនា

មេរៀនទី ៣          ដើមកំណើតហិណ្ឌូសាសនា

សេចក្ដីផ្ដើម

- ហិណ្ឌូសាសនា ជាជំនឿដ៏សំខាន់មួយរបស់ពួកហិណ្ឌូនិយម ដែលជាជនជាតិរស់នៅក្នុងប្រទេសឥណ្ឌា ។ សាសនានេះគោរពអាទិទេពច្រើនអង្គ និងជឿលើការចាប់ជាតិជាថ្មីនៃព្រលឹងអ្នកស្លាប់ ។

ពាក្យគន្លឹះ

• • • ហិណ្ឌូសាសនា៖ ជាពាក្យទូន្មានប្រៀនប្រដៅរបស់ពួកហិណ្ឌូនិយម ដែលជាជនជាតិមួយរស់នៅក្នុងប្រទេសឥណ្ឌា។ សាសនានេះគោរពអាទិទេពច្រើនអង្គ និងអប់រំឱ្យជឿលើការចាប់ជាតិជាថ្មីនៃព្រលឹងអ្នកស្លាប់ ។

    • ព្រាហ្មណ៍សាសនា៖ ជាលទ្ធិមួយកើតឡើងនៅក្នុងប្រទេសឥណ្ឌា ហើយបានវិវត្តមកពីលទ្ធិវេទនិយម ។

    • វេទនិយម៖ ជាមែកធាងទីមួយនៃសាសនាព្រាហ្មណ៍ ដែលបានចូលមកផ្សព្វផ្សាយនៅក្នុងប្រទេសឥណ្ឌាប្រហែល ១៥០០ ឆ្នាំមុនគ.ស. តាមរយៈពួកអារីយាង។

    • អាទិទេព៖ នៅក្នុងហិណ្ឌូសាសនា គេនិយមជឿថាមានអាទិទេពច្រើនអង្គ តែអាទិទេពសំខាន់ៗមានតែបីអង្គ គឺព្រះសិវៈ (ឥសូរ) ព្រះវិស្ណុ (នារាយណ៍) និងព្រះព្រហ្ម ។

    • កេតនភ័ណ្ឌ៖ គ្រឿងសំគាល់របស់អាទិទេព។

១. ដើមកំណើតរបស់ហិណ្ឌូសាសនា

- ហិណ្ឌូសាសនាជាលទ្ធិដែលបែកចេញពីព្រាហ្មណ៍សាសនា ដែលវិវត្តពីវេទនិយមនៅឥណ្ឌា ។ សម័យវេទនិយមចាប់ពីឆ្នាំ ១៥០០ មុនគ.ស. ដល់ ៥៥០ មុនគ.ស. ព្រាហ្មណ៍និយមពី ៥៥០ មុនគ.ស. ដល់សតវត្សរ៍ទី ១០ នៃគ.ស. និងហិណ្ឌូនិយមពីសតវត្សរ៍ទី ១០-១១ នៃគ.ស. ដល់បច្ចុប្បន្ន ។ ហិណ្ឌូនិយមជាលទ្ធិសំយោគរវាងវេទនិយម និងព្រាហ្មណ៍និយម ។

២. ប្រវត្តិហិណ្ឌូសាសនា

- ហិណ្ឌូសាសនាគឺជាទ្រឹស្តីរបស់ពួកហិណ្ឌូ ឬពួកព្រាហ្មណ៍នៅប្រទេសឥណ្ឌា ។ វាមានការវិវត្តជាច្រើនតាមជំនឿតំបន់នីមួយៗ ។ ការគោរពអាទិទេពខុសគ្នាធ្វើឱ្យពិបាកហៅឈ្មោះសាសនានៅឥណ្ឌា រហូតគេបង្រួមហៅថាហិណ្ឌូសាសនា ។ ហិណ្ឌូនិយមជាលទ្ធិសំយោគរវាងវេទនិយម និងព្រាហ្មណ៍និយម។ វេទនិយមបានចូលមកឥណ្ឌាប្រហែល ១៥០០ ឆ្នាំមុនគ.ស. តាមរយៈពួកអារីយាង ។ ព្រាហ្មណ៍សាសនាបានផ្សាយចូលកម្ពុជាតាមរយៈឈ្មួញឥណ្ឌា ជាពិសេសព្រះបាទហ៊ុនទៀន ហើយរីកចម្រើនក្នុងសតវត្សរ៍ទី ១ នៃគ.ស. ដល់សម័យអង្គរ ។

៣. ជំនឿរបស់ហិណ្ឌូសាសនា

- ពួកហិណ្ឌូនិយមឱ្យតម្លៃលើគម្ពីរវេទទាំងបួន ដោយជឿថាអាទិទេពបានឱ្យវិជ្ជាវេទទៅ "មនុ" ដែលបន្តដល់ឫសី និងព្រាហ្មណ៍ ។ វណ្ណៈទាំងបួន (ព្រាហ្មណ៍ ក្សត្រ វៃស្សៈ និង សូទ្រៈ) នៅតែមានគេគោរព ប៉ុន្តែបច្ចុប្បន្នមានការកែសម្រួលឱ្យមានលក្ខណៈប្រជាធិបតេយ្យជាងមុន ។ គេជឿថាមានអាទិទេពច្រើនអង្គ តែសំខាន់ៗមានបីអង្គគឺ ព្រះសិវៈ (ឥសូរ) ព្រះវិស្ណុ (នារាយណ៍) និងព្រះព្រហ្ម ។ ទំនៀមទម្លាប់មិនខុសពីសម័យមុនទេ គ្រាន់តែឱ្យតម្លៃលើ "ភក្តិ" (សេចក្តីស្មោះត្រង់) ចំពោះអាទិទេពមានរូបរាងខ្លាំងជាង ដែលនាំឱ្យសិល្បៈចម្លាក់រូបអាទិទេពរីកដុះដាល និងសាយភាយដល់អាស៊ីអាគ្នេយ៍។

៣.១. ព្រះព្រហ្ម 

- គម្ពីរវេទចែងថាព្រះព្រហ្មជាព្រះអាទិទេពច្បងជាអ្នកបង្កើតលោក និងភាវៈ ព្រមទាំងគម្ពីរវេទ ។ លក្ខណៈសម្គាល់ព្រះព្រហ្មគឺមុខបួន ដៃបួន កាន់គម្ពីរវេទ ឬផ្កាឈូក សម្បុរផ្កាឈូក និងសម្លៀកបំពាក់ពណ៌ស ។ កេតនភ័ណ្ឌមានថូ ផ្កា ស្លាបព្រា កងចក្រ ។ មានសត្វហង្សជាយានជំនិះ និងមានមហេសីមួយអង្គ (សរស្វតី) និងបុត្របីអង្គ ។

៣.២. ព្រះវិស្ណុឬព្រះនារាយណ៍

- ព្រះវិស្ណុគ្រាន់តែជួយគ្រប់គ្រងថែរក្សាលោកឱ្យគង់វង្សសុខសាន្ត ។ ព្រះវិស្ណុជាអាទិទេពតំណាងសភាវៈល្អ ហើយអាចមកកើតជាអវតារជួយរក្សាការពារមនុស្ស ។ ជនជាតិឥណ្ឌាភាគខាងត្បូងច្រើនគោរពព្រះវិស្ណុ ។ លក្ខណៈសម្គាល់ព្រះវិស្ណុមានក្បាលមួយ មុខមួយ ជួនដៃពីរ ដៃបួន ជួនដៃប្រាំបី ។ សម្លៀកបំពាក់ពណ៌លឿង មួករាងមូល ។ កេតនភ័ណ្ឌមានកងចក្រ ដំបង ខ្យងស័ង្ខ ដុំមូល ។ មានសត្វគ្រុឌជាយានជំនិះ និងមានមហេសីពីរអង្គ (លក្សី និងស្រី) និងបុត្រមួយអង្គ (កាមៈ) ។

៣.៣. ព្រះសិវៈ ឬព្រះឥសូរ

- ព្រះសិវៈជាអ្នកបង្កើតលោកផង និងបំផ្លាញលោកផង ។ ព្រះសិវៈជាអាទិទេពរបស់ជនជាតិឥណ្ឌាភាគខាងជើង (ពួកអារីយាង) និងតំណាងសភាវៈកាចឃោរឃៅ ។ លក្ខណៈសម្គាល់ព្រះសិវៈគឺមុខមួយ តែអាចបែងភាគបានមុខប្រាំ ដៃពីរ ឬដៃដប់ ។ កខៀវ កាយសម្បុរស ។ សម្លៀកបំពាក់ស្បែកខ្លា ឬស្បែកដំរី ពាក់នាគជាសង្ខារ ។ កេតនភ័ណ្ឌមានត្រីសូល៍ ខ្សែផ្ដាំ កូនដប លលាដ៏ក្បាល ។ មានភ្នែកបី ភ្នែកទីបីនៅថ្ងាស (អគ្គីនេត្រ) ។ មានសត្វគោនជាយានជំនិះ និងមានមហេសីប្រាំបួននាក់ និងបុត្រពីរនាក់ (ស្កន្ទ គនេស) ។