ជប៉ុន ត្រូវការតំបន់ឆ្នេរជាចាំបាច់សម្រាប់តាំងទីរោងចក្រឧស្សាហកម្មរបស់ខ្លួនព្រោះ៖
-
កត្តាធម្មជាតិ : ប្រទេសជប៉ុនសម្បូរភ្នំ ខ្សត់ទំនាប ខ្សត់ធនធានរ៉ែ ត្រូវការទិញដីសម្រាប់ឧស្សាហូបនីយកម្មសេដ្ឋកិច្ចរបស់ខ្លួន។
-
កត្តាមនុស្ស : ធនធានមនុស្សរបស់ប្រទេសជប៉ុនជាកម្លាំងចលករដ៏រឹងមាំសម្រាប់ឧស្សាហូបនីយកម្ម។
-
កត្តាសេដ្ឋកិច្ច : សេដ្ឋកិច្ចជប៉ុនពឹងផ្អែកទៅលើឧស្សាហកម្ម
និងពាណិជ្ជកម្ម។ ឧស្សាហកម្មជប៉ុនតម្រូវឱ្យមានការនាំចូលនូវរូបធាតុដើម និងថាមពល ។ ពាណិជ្ជកម្មទៀតសោតពឹងផ្អែកលើការនាំចេញផលិតផល ។
ទាំងលំនាំចេញ ទាំងលំនាំចូលតែងប្រព្រឹត្តទៅតាមកំពង់ផែសមុទ្រទំនើបៗ ។
កត្តាទាំងអស់នេះហើយដែលជំរុញឱ្យជប៉ុនបោះទីតាំងរោងចក្រឧស្សាហកម្មនៅតាមឆ្នេរជាចាំបាច់។ ដើម្បីបំពេញតម្រូវការទីដី
លើសពីនេះទៅទៀតជប៉ុនបានធ្វើសញ្ជ័យទៅលើសមុទ្រដោយមធ្យោបាយប៉ុលឌែកម្ម និងដីខឿន ឬដីលើក។
ប្រទេសឧស្សាហកម្មលូតលាស់ដទៃទៀត
បានប្ដូរទីតាំងរោងចក្រពីមណ្ឌលរ៉ែ មកកាន់តំបន់ឆ្នេរដូចគ្នានឹងប្រទេសជប៉ុនដែរ
ដោយហេតុថាសកលភាវូបនីយកម្មសេដ្ឋកិច្ចសំខាន់ណាស់តាមផ្លូវសមុទ្រ
កំពង់ផែសមុទ្របានក្លាយទៅជាទីក្រុងឧស្សាហកម្មផង ពាណិជ្ជកម្មផង។ ដំណឹកជញ្ជូនរូបធាតុដើមតាមនាវាសណ្ដោងមានតម្លៃថោកជាង។
គេបានបង្កើតតំបន់ឧស្សាហកម្មកំពង់ផែ
ក្នុងបំណងកាត់បន្ថយតម្លៃផលិតកម្មហើយរូបធាតុដើមត្រូវបានប្លែងភាពទៅនឹងកន្លែងសម្រាប់នាំចេញ។
ប្រការទាំងនេះហើយដែលជាកត្តាទាក់ទាញរោងចក្រឧស្សាហកម្មចេញពីមណ្ឌលរ៉ែមកកាន់តំបន់កំពង់ផែសមុទ្រ។
សកម្មភាពឧស្សាហកម្មកំពង់ផែមានច្រើនណាស់គឺ៖
- ឧស្សាហកម្មធុនធ្ងន់ច្រើនជាងគេ
គឺរោងចក្រដែកថែបលើទឹក មាននៅកាវ៉ាសាគី (តូក្យូ) នៅផុសសួមែ(Fos Sur Mer) នៅដងគែក (Dankerque)
។
-
ឧស្សាហកម្មគីមី និងគីមីប្រេងកាត
គឺលាតសន្ធឹងលើជាយទ្វីបដូចជានៅផុសសួមែ-ឡាវ៉ឺរ៉ា(Fos Sur Mer Lavera) នៅហាវ (Harve) រូទែដាំ (Rotterdam)
នៅអង់វែ (Anvers) នៅសិង្ហបុរី នៅឈូងសមុទ្រជប៉ុន (សមុទ្រខាងកើត) នៅកាលវេស្តុន និងករពុសគ្រីស
(Galveston et Cor-pus Christ) នៅសហរដ្ឋអាមេរិក ។
-
សំណង់មេកានិច (រថយន្ត សំណង់នាវា)
មាននៅភូមិភាគខាងត្បូងប្រទេសកូរ៉េ ហ៊ីយុនដៃ នៅអ៊ុលសាន និងនៅក្នុងសមុទ្រជប៉ុន។
សព្វថ្ងៃនេះតំបន់ទេសចរណ៍ឆ្នេរកំពុងពេញនិយមខ្លាំងក្នុងចំណោមសង្គមមនុស្ស ដែលចូលចិត្តដើរកំសាន្ត និងលំហែកាយនាមាត់សមុទ្រ ។ តំបន់ឆ្នេរមានទេសភាពធម្មជាតិពិសេសបួនយ៉ាងដែលពួកអង់គ្លោសាក់សុងប្រសិទ្ធនាមថា «4S» សម្រាប់ពាក្យផ្ដើមឡើងដោយព្យព្ជានៈ S គឺ Sea (សមុទ្រ) Sun (ព្រះអាទិត្យ) Sand (ខ្សាច់) Surf ( រលក) ។
តំបន់ធំៗនៃទេសចរណ៍ឆ្នេរក្នុងពិភពលោកមាន សមុទ្រមេឌីទែរ៉ានេអឺរ៉ុប និងសមុទ្រមេឌីទែរ៉ានេអាមេរិក (ឈូងសមុទ្រម៉ិកស៊ិក និងសមុទ្រការ៉ាអ៊ីប) ។ គេអាចបញ្ចូលផងដែរនូវឆ្នេរប៉ាស៊ីហ្វិកនៃអាមេរិកខាងជើង កោះហាវ៉ៃ និងកោះប៉ូលីនេស៊ី ឆ្នេរនៃអាត្លង់ទិចខាងជើង ។
និយាយពីសកម្មភាពទេសចរណ៍តំបន់មេឌីទែរ៉ាណេអាមេរិក រួមមានឆ្នេរខ្សាច់ដ៏វែងរបស់សហរដ្ឋអាមេរិកគឺជា«រដ្ឋព្រះអាទិត្យ» ឆ្នេរកង់គូនរបស់ប្រទេសម៉ិកស៊ិក (ចន្លោះសមុទ្រការ៉ាអ៊ីប និងកោះបឹងផ្កាថ្ម) រួមទាំងអង់ទីតូច និងអង់ទីធំផង។ សមុទ្រមេឌីទែរ៉ាណេអាមេរិកជាឋានសួគ៌លោកិយ ដែលមានប្រសិទ្ធិនាមថា «3S» (Sun Sea Sand) ប្រកបដោយទេសភាពធម្មជាតិដ៏មនោរម្យទាក់ទាញភ្ញៀវទេសចរបានជាច្រើនសិបលាននាក់ក្នុងមួយឆ្នាំៗ ។
ក្រៅពីតំបន់មេឌីទែរ៉ាណេទាំងពីរ មានតំបន់ទេសចរណ៍ដ៏ល្បីឈ្មោះផ្សេងៗទៀតជាតំបន់ឆ្នេរខ្សាច់នៃទ្វីបអាស៊ី(ស្រីលង្កា ថៃ ហ្វីលីពីន) នៅទ្វីបអាហ្វ្រិក (សេនេហ្កាល់ កេនយ៉ា តង់ហ្សានី) នៅមហាសមុទ្រឥណ្ឌា (កោះសេសែល កោះម៉ូរីស) ដែលនៅទីនោះតម្លៃស្នាក់នៅមធ្យម និងតម្លៃសំបុត្រយន្តហោះចុះថោក។
វិស័យទេសចរណ៍ ដែលគេហៅម្យ៉ាងទៀតថា «ឧស្សាហកម្មគ្មានផ្សែង»
បានផ្ដល់នូវសារៈសំខាន់សេដ្ឋកិច្ចជាតិច្រើនយ៉ាងដូចជា៖
-
ជាប្រភពចំណូលថវិកាជាតិបានមួយផ្នែកដែរ
-
ជាប្រភពផ្ដល់ការងារបានមួយចំនួនធំរួមចំណែកលើកស្ទួយជីវភាពប្រជាជន
-
រួមចំណែកលើកស្ទួយមោទនភាពជាតិ
និងថែរក្សាបរិស្ថានជាតិ បង្កើតលំហូរចូលនៃភ្ញៀវទេសចរ អភិវឌ្ឍវិស័យទេសចរណ៍បានកាន់តែល្អ
ភ្ញៀវទេសចរចូលមកកំសាន្តកាន់តែច្រើនចំណូលរូបិយប័ណ្ណកាន់តែខ្ពស់ (ដែលអាចយកទៅប្រើប្រាស់ ដើម្បីអភិវឌ្ឍវិស័យផ្សេងៗទៀតនៃសង្គម សេដ្ឋកិច្ចជាតិ)។
