សម័យព្រេងនាយ វេលាមួយពិភពលោកកើតទុរ្ភិក្ស ក្ដៅហួតហែងគ្រប់ទិសទី ព្រះពិរុណមិនបង្អុរភ្លៀងសោះ ស្ទឹងត្រពាំង ថ្លុកបឹងព្រែក ទន្លេរីងទឹកអស់។ សត្វទាំងឡាយស្លាប់គរឆ្អឹងលើគ្នារុក្ខជាតិនានា ស្វិតក្រៀមក្រញង់។ ពួកមណ្ឌុក-សត្វ មានដូចជាគីង្គក់ ហ៊ីង កង្កែប ជាដើម ដែលជាសត្វប៉ិនអត់ធន់ ក៏ស្គមនៅតែស្បែកនឹងឆ្អឹង។
ថ្ងៃមួយ គីង្គក់ ជាមេប្រកាសដល់ក្រុមញាតិ និង ហ៊ីង កង្កែប ជាមិត្តថា ហៃមិត្តទាំងអស់គ្នា! មើលទៅតាព្រហ្មមិនបង្អុរភ្លៀងមក ឱ្យយើងទៅបើយើងនៅស្ងៀមមុខជាដាច់ពោះស្លាប់ មកវ៉ីមិត្តយើងកេណ្ឌគ្នាទៅតយុទ្ធនឹងតាព្រហ្មយកភ្លៀងឱ្យបាន អាសន្នដល់ហើយស្ងៀមក៏ស្លាប់ច្បាំងក៏ស្លាប់ បើម្ង៉ៃនឹងស្លាប់ៗក្នុងចម្បាំងយកជ័យឱ្យក្រុមញាតិ និង មិត្រប្រសើរជាង មក! មក! ទៅប្រយុទ្ធ។ ក្រោយដែលបានប្រកាសយ៉ាងនេះ ពលគីង្គក់ និង មិត្រទាំងអស់ក៏លើកព្យុហយាត្រាទៅតយុទ្ធនឹងតាព្រហ្ម ក្នុងវិមានលោកឰដ៏អាកាស។
កងទ័ពមណ្ឌុកសត្វដើរកាត់ទីវាល បន្តិចមកស្រាប់តែប្រទះទ័ពមួយហ្វូងធំទៀត។ មេបញ្ជាការធំនៃទ័ពគីង្គក់ឃើញហ្វូងពលត្រីអណ្ដែងធំ ៗ ខ្នាន់ខ្នាប់ខ្លួនប្រឡាក់ស្រមកដោយកម្ទេចធូលី និង ផែះនៃវាលស្រែ ។ មេគីង្គក់សួរថា នែវ៉ីតើកនឯងទៅណា បានជាប្រមៀលខ្លួនហុយដីទ្រលោមកាត់មុខឱ្យរំខានដល់កងទ័ពអញនេះ?។ ត្រីអណ្ដែងជាមេទ័ពតបថា ភឿនអើយ! ពួកមច្ឆាបានបញ្ជូនយើងឱ្យមកជាមួយបងក្រាញ់ដ៏ប៉ិនប្រសប់ខាងរត់ឆ្លងភ្នំ និងបារាយណ៍ ដើម្បីច្បាំងនឹងតាព្រហ្មយកភ្លៀងមកបំពេញបឹងស្ទឹងយើងទៅ! ភឿន!។ គីង្គក់ឮដូច្នោះអរណាស់ក៏ប្រាប់កងទ័ពខ្លួន មួយរំពេចនោះសព្ទជយោបានលាន់ឮចេញពីទ័ពទាំងពីរក្រុម ហើយទ័ពទាំងនោះក៏ប្រមូលគ្នាយាត្រាទៅតាមវាលក្ដៅហួតហែងទៅ បន្តិចទៅស្រាប់តែឃើញបាណកជាតិមួយហ្វូងធំ ហើរខ្មៅខ្នាប់សូរងូងៗ លើអាកាស ហើយឮឃ្មុំ និងឪម៉ាល់ជាមេទ័ពបន្លឺមក នែគីង្គក់ ហ៊ីង កង្កែប ត្រីអណ្ដែង ត្រីក្រាញ់ ឯងទៅណាស្រមកយ៉ាងនេះ? គីង្គក់តបថា មកវ៉ឺយ !បងឃ្មុំ! យើងហើយ និង ក្រុមបងលើកទ័ពទៅច្បាំង ព្រោះអត់ភ្លៀងខ្វះឈើព្រៃផ្ដល់ធ្វើសំបុកដល់ក្រុមបង មកកុំបង្អង់ យើងព្រួតគ្នាទៅតយុទ្ធនឹងតាព្រហ្ម កុំខ្លាចខ្លាច ស្លាប់ទៅ! ទៅ! ។ ទ័ពគោក និង អាកាស ហ៊ោយកជ័យ ហើយក៏លើកតទៅទៀត។ លុះដល់ជិតចម្ការស្ងួតមួយ តែទ័ពនេះប្រទះនឹងផ្លែត្រសក់ស្រូវដួលរណែលលើផែនដី ដាច់របះទងគួរឱ្យអាសូរ ។ ត្រសក់មួយស្រែកដោយមានសង្ឃឹមថា “ភឿនអើយឱ្យគ្នាយើងដោយសារទៅផង តែខំយើងស្ងួត ស្លាប់អស់ហើយភឿនទៅច្បាំង យើងក៏ស៊ូស្លាប់ជំនួសគ្រួសារយើងដែរ មិនឱ្យនៅវេទនាទេ ” មេទ័ពទាំងបី ក៏យល់ព្រមឱ្យត្រសក់ស្រូវប្រមៀលខ្លួនទៅតាមក្បួន លុះផុតពីវាល ក៏បានដល់ព្រៃមួយដែលរុក្ខជាតិទាំងឡាយក្រៀមរញមស្លាប់ជិតអស់ ។
កងទ័ពបានទៅដល់ឃើញវល្លិផ្ដៅធំ ៗ ពីរដើមនៅនឹងគល់ឈើងាប់មួយដើម ។ ផ្ដៅសូរថា “នែភឿន! ទៅណាហ្នឹងសន្ធឹកម្ល៉េះ ភឿនមិនអាសូរមិត្តរុក្ខជាតិគ្នាយើងទេឬ? ឃើញទេស្លាប់ដេកពពូនដោយដៃតាព្រហ្មអស់ហើយ ឱ្យយើងទៅច្បាំងផង យើងនៅយ៉ាងនេះ ក៏វេទនាណាស់ យើងស៊ូទៅស្លាប់ក្នុងសង្គ្រាម ដើម្បីដណ្ដើមយកជ័យមកផ្ដល់ជីវិតសត្វលោក ” ។ ទ័ពទាំងអស់ក៏យល់ព្រមឱ្យផ្ដៅគោចរទៅតាមផង ។ ក្រោយមកទ័ពទាំងអស់ក៏បានដល់ឋានតាព្រហ្ម ។ គីង្គក់បានបញ្ជាឱ្យឃ្មុំ ប្រុងវាយសម្រុកនៅទ្វាខាងមុខនិងខាងក្រោយ ត្រីអណ្ដែង ត្រីក្រាញដែលខ្លួនប្រឡាក់ទៅដោយក្បុង និងផែះឱ្យចូលទៅក្នុងពាងនិងផើងទឹកនៅមាត់ទ្វារប្រាសាទ ត្រសក់ស្រូវឱ្យប្រមៀលទៅទៀបជើងក្រាបអាសនៈតាព្រហ្មគង់ ។ ឯក្រុមគីង្គក់ ហ៊ីង កង្កែបជាទ័ពស្រួចអ្នកចូលលុក។ លុះចាត់ស្រេចហើយ ទ័ពមណ្ឌុកសត្វក៏ចូលស្រតម្រង់អាសនៈតាព្រហ្មអាស្រ័យនៅដោយហ៊ោសន្ធប់យ៉ាងខ្លាំង ធ្វើឱ្យរេហ៍ពល អស់ទាំងទេវតា មេនំ មេនាង ចៅជិតចៅចម ម៉ម ខុនណាងជំទាវ រត់ចេញពី ប្រាសាទស្លន់ស្លោទៅត្រូវទឹកផែះ ទឹកក្បុងដែលត្រីអណ្ដែងត្រីក្រាញបាចមកលើភ្នែក ផ្សាស្រវាំងរកទិសតំបន់ពុំឃើញ ថែមទាំងត្រូវពួកឃ្មុំ ឪម៉ាល់ទិច ចុកឈឺរមួល ស្រែកយំរំពងតាព្រហ្មរកច្រកចេញពុំទាន់ស្រែកសួរថា នែវើយ! អាពួកគីង្គក់ ហ៊ីងកង្កែបចង្រៃឯងទៅណា? ពួកមណ្ឌុកសត្វ តបថា “យើងមកច្បាំង ៗ” តាព្រហ្មចុះចាកអាសនៈឥតមើលក្រោយ ក៏ជាន់លើត្រសក់ស្រូវរអិលដួលផ្ងារ ស្រទាង ត្រូវផ្ដៅទាំងពីរបន្ទន់ខ្លួនប្រញាប់សង្កត់កជាប់ ឃ្មុំក៏ទិច ឈឺផ្សា ស្រែកចុះញ៉មពួកសត្វ និងរុក្ខជាតិថា “ចាញ់ហើយ!” ។ ឮដូច្នេះ មេបញ្ជាការគីង្គក់ក៏ឃាត់ទ័ពឱ្យឈប់ ដើម្បីដោះស្រាយបញ្ហាចុះចាញ់ ។
គីង្គក់សួរទៅតាព្រហ្មបរាជ័យថា “ម៉េចក៏លោកបង្អត់ភ្លៀងដល់សត្វលោក ធ្វើឱ្យស្លាប់គ្រប់កន្លែង ដូច្នោះ? គ្នាយើងមិនសុខចិត្តទេ បើលោកមិនបង្អុរភ្លៀងចុះទៅនោះ យើងនឹងកម្ទេចវិមានលោកសម្លាប់ទាំងពល ទាំងលោកពុំខាន” ។ តាព្រហ្មនឹកភ័យក៏និយាយអង្វរអស់ពលសត្វនឹងរុក្ខជាតិថា “សូមពួកព្រះស្ដែងកុំខឹង យើងខ្លាចហើយ យើងនឹងផ្ដល់ទឹកភ្លៀងឱ្យឥឡូវនេះហើយ សូមអស់លោកអញ្ជើញទៅវិញចុះ កុំខឹងអី ” ។ គីង្គក់តបថា “ទេ ! កនយើងមិនព្រមទេ បើយើងទៅ នោះលោកនឹងផ្ដល់ភ្លៀងឱ្យយើងតែមួយមេ ហើយព្រងើយកន្តើយទៅ នាំឱ្យពិបាកយើងលើកទ័ពឡើងមកទៀត ដូច្នោះសូមលោកសន្យាឱ្យពរពិសេសដល់យើងសិន ទើបកនយើងសុខចិត្ត” ។ លុះជញ្ជឹងមួយសន្ទុះ តាព្រហ្មពោលថា “អើ ! យើងព្រមឱ្យពរដល់អ្នករាល់គ្នា ហើយ បើដូច្នោះពេលណា អ្នកត្រូវការភ្លៀង ចំណែកគីង្គក់ហ៊ីង កង្កែបត្រូវសង្កៀតធ្មេញ បន្លឺសំឡេងពីក្រោមមក ពេលនោះយើងនឹងបង្អុរភ្លៀងឱ្យអ្នកភ្លាម។ កាលសន្យារួចស្រេច ទ័ពមណ្ឌុកសត្វបាណកសត្វ និងរុក្ខជាតិក៏ថយ មកលំនៅរៀង ៗ ខ្លួន ។ តាំងពីនោះមកពេលណាគីង្គក់ ហ៊ីង កង្កែប ត្រូវការភ្លៀង ក៏សង្កៀតធ្មេញ បន្លឺសំឡេងក្រត ៗ ! អែប ៗ ! អោក ៗ ! ហ៊ីងហ៊ឹង ៗ ! ភ្លៀងក៏ធ្លាក់មក។