◾ ប្រព័ន្ធកសិកម្ម៖ បច្ចេកទេសកសិកម្មមានការប្រើប្រាស់ដី
ពូជ ឧបករណ៍ ថ្នាំ ពលកម្ម...។
◾ កសិកម្មយថាផល៖ ជាការធ្វើកសិកម្មពឹងផ្អែកលើធម្មជាតិទទួលផលតិច។
◾ កសិកម្មអតិផល៖ ជាការធ្វើកសិកម្មប្រើបច្ចេកទេសទទួលទិន្នផលខ្ពស់។
◾ ផលិតភាពការងារ៖
ភាពដែលអាចទទួលផលពីការងារ (ចំនួនអ្នកធ្វើការ និងទិន្នផល)។
◾ ដំណាំពនេចរ៖ ការដាំដំណាំផ្លាស់ប្ដូរទីកន្លែង
(3-4ឆ្នាំ)។
◾ អ្វាស៊ីស៖ ការផ្គត់ផ្គង់ទឹកនៅតំបន់វាលលំហ
អាចដាំដុះបានល្អ (កោះបៃតងក្នុងសមុទ្រខ្សាច់)។
◾ កសិកម្មនិសិន្នស្ងួត៖ កសិកម្មមិនផ្លាស់ប្ដូរទីកន្លែង។
◾ ក្សេត្រវិទ្យា៖ វិទ្យាសាស្រ្តសិក្សាពី
ដី អាកាសធាតុ ជី ថ្នាំ ពូជសត្វ និងរុក្ខជាតិ តម្រូវការតាមលក្ខណៈធម្មជាតិនៃតំបន់។
កសិកម្មប្រពៃណី៖ ជាកសិកម្មដែលសម្គាល់លើទិន្នន័យទាប ការប្រើប្រាស់ឧបករណ៍បុរាណ ដោយពឹងផ្អែកលើកម្លាំងមនុស្ស និងធម្មជាតិ។ កសិកម្មប្រពៃណីរួមមាន ដំណាំពនេចរ ការចិញ្ចឹមសត្វពនេចរ ដំណាំត្រូពិច ដំណាំក្នុងអ្វាស៊ីស ដំណាំនៅអាស៊ីមូសុង និងមានកម្រិតអតិផរណាមិនស្មើគ្នាទេ។
កសិកម្មទំនើប៖ សម្គាល់លើទិន្នផលខ្ពស់តាមធម្មតាលើផ្ទៃដីដាំដុះមានកំណត់បំផុតជាមួយការអនុវត្តបច្ចេកទេសជឿនលឿនសម្ភារទំនើប
និងទុនវិនិយោគយ៉ាងសំខាន់។ ឧទាហរណ៍៖ កសិករអាមេរិកអនុវត្តកសិកម្មទំនើបដោយផលិតក្នុងរយៈពេលតែប៉ុន្មានម៉ោងនៃការងារប្រចាំថ្ងៃ ដែលអាចចិញ្ចឹមមនុស្សបានពី២៥ទៅ៣០នាក់។
រាជរដ្ឋាភិបាលកម្ពុជាមានគោលនយោបាយអភិវឌ្ឍកសិកម្មដូចជា៖
✔ លើកកម្ពស់ផលិតកម្ម
កសិកម្ម និងលើកកម្ពស់ជីវភាពប្រជាជន
✔ បង្កើនផ្ទៃដីដាំដុះ
✔ បង្កើនទិន្នផលដោយជម្រុញអោយមានការប្រើប្រាស់បច្ចេកទេសកសិកម្ម
✔ ផ្សព្វផ្សាយជាបន្ទាន់នូវបច្ចេកទេសកសិកម្មថ្មី
បណ្តុះជំនាញកសិកម្មដើម្បីបង្កើនទិន្នផលកសិកម្មយើងត្រូវពឹងផ្អែកលើការរីកចម្រើនផ្នែកវិទ្យាសាស្ត្រ
ក្សេត្រសាស្ត្រ បច្ចេកទេស។ កសិកម្មទំនើបមានដូចជា៖
ការចិញ្ចឹមសត្វក្រៅដី ដំណាំគ្មានដី ...។