បញ្ហាបរិស្ថានសំខាន់ៗ ដែលត្រូវរកដំណោះស្រាយចំពោះមុខ គឺ ទាមទារឱ្យមានការចូលរួមតាំងពីបុគ្គលម្នាក់ៗ ក្រុមគ្រួសារ សហគមន៍ និង ពីបណ្ដាប្រទេសទូទាំងពិភពលោក។
នៅឆ្នាំ 1992 មានកិច្ចប្រជុំកំពូលមួយបានរៀបចំឡើងនៅទីក្រុង រីយ៉ូដឺសានេរ៉ូ ប្រទេសប្រេស៊ីល មានរយៈពេល 12 ថ្ងៃ មានប្រទេសចំនួន 118 បានចូលរួម ស្ដីពី បរិស្ថាន និងការអភិវឌ្ឍ។

ក្នុងកិច្ចប្រជុំកំពូលជាអន្ដរជាតិ បានសម្រេចកិច្ចព្រមព្រៀងស្ដីពី
◾
សន្ធិសញ្ញាចម្រុះ
◾
ធម្មនុញ្ញអំពីផែនដី
◾
អនុសញ្ញាផែនដីឡើងកម្ដៅ
◾ សេចក្ដីថ្លែងការណ៍ស្ដីពីគោលការណ៍ការពារព្រៃឈើក្នុងពិភពលោក និងកិច្ច
ព្រមព្រៀងអន្ដរជាតិផ្សេងៗទៀត។
ប្រទេសកម្ពុជាបានពង្រឹងប្រព័ន្ធនយោបាយ និង ច្បាប់នានា ដែលទាក់ទងនឹងកិច្ចការការពារបរិស្ថាន និង អភិរក្សធនធានធម្មជាតិ។

ប្រទេសកម្ពុជាបានឆ្លើយតបនិងកិច្ចប្រជុំនៅប្រទេសប្រេស៊ីល
មាន ៖
◆
ព្រះរាជក្រឹត្យស្ដីពីការបង្កើតតំបន់ការពារធម្មជាតិ ឡាយព្រះហស្ដលេខាដោយព្រះបាទសម្ដេចព្រះនរោត្ដមសីហនុ
នៅថ្ងៃទី 10 វិច្ឆិកា 1993 ។
◆
ច្បាប់ស្ដីពីកិច្ចការពារបរិស្ថាននិងគ្រប់គ្រងធនធានធម្មជាតិ អនុម័តដោយសភាជាតិ ថ្ងៃទី 24 ធ្នូ 1996 ។
◆
អនុសញ្ញាអន្ដរជាតិនៅដើមឆ្នាំ 1998 កម្ពុជាបានចូលជាសមាជិកនៃអនុសញ្ញាអន្ដរជាតិស្ដីពីបរិស្ថានមានដូចជា៖
◾
អនុសញ្ញាស្ដីពីតំបន់ដីសើមអន្ដរជាតិ នៅថ្ងៃទី 22 តុលា 1996
◾
អនុសញ្ញាស្ដីពីជីវៈចម្រុះ នៅថ្ងៃទី 09 កុម្ភៈ 1995
◾
អនុសញ្ញាស្ដីពីការប្រែប្រួលអាកាសធាតុ នៅថ្ងៃទី 18 ធ្នូ 1995
◾
អនុសញ្ញាស្ដីពីការបំពុលសមុទ្រដោយនាវា នៅ ខែវិច្ឆិកា 1994
◾
អនុសញ្ញាស្ដីពីច្បាប់សមុទ្ររបស់អង្គការសហប្រជាជាតិ
នៅ ឆ្នាំ1996
◾
អនុសញ្ញារីយ៉ែន និងពិធីសាម៉ុងរ៉េអាល់ស្ដីពីធាតុបំពុលស្រទាប់អូសូន នៅថ្ងៃទី 27 មិថុនា 2001
◾
អនុសញ្ញាស្ដីពីការធ្វើពាណិជ្ជកម្មអន្ដរជាតិសត្វព្រៃនិងរុក្ខជាតិ
នៅថ្ងៃទី 02 តុលា 1997
◾
អនុសញ្ញាស្ដុកខូមស្ដីពីសារធាតុពុលសរីរាង្គមិនបំបែកធាតុ
នៅថ្ងៃទី 23 ឧសភា 2001
◾
អនុសញ្ញាស្ដីពីការប្រឆាំងនឹងរហោស្ថានកម្ម
នៅថ្ងៃទី 30 មិថុនា 2003
◾ អនុសញ្ញាបេតិកភ័ណ្ឌធម្មជាតិពិភពលោក (ដែនជម្រកសត្វព្រៃៈ
ភ្នំសំកុស ឪរ៉ាល់
គូលែន ព្រហ្មទេព ឋបនីយជីវមណ្ឌលបឹងទន្លេសាប) នៅថ្ងៃទី 10 មេសា 2001 ។