ព្រះពុទ្ធសាសនា គឺជាព្រះធម៌ពាក្យប្រៀនប្រដៅរបស់ព្រះអរហន្ដសម្មាសម្ពុទ្ធ។
+ ទុក្ខអរិយសច្ចៈ ៖
ទុក្ខដែលជាសភាពពិត មានជាតិទុក្ខ ជរាទុក្ខ ព្យាធិទុក្ខ និងមរណទុក្ខ។
+ សមុទយអរិយសច្ចៈ ៖
ហេតុដែលនាំឱ្យកើតទុក្ខគឺអវិជ្ជា និងតណ្ហា។
+ និរោធអរិយសច្ចៈ ៖ សភាពពិតនៃការរំលត់ដោយបំបាត់អវិជ្ជា
ជាដើមចមនាំឱ្យមានទុក្ខ។
+ មគ្គអរិយសច្ចៈ ៖ វិធីរំលត់ទុក្ខប្រកបដោយមគ្គមាន៨យ៉ាងហៅថាអដ្ឋង្កិកមគ្គ។
លក្ខណៈសកលនៃជីវិតមាន៣យ៉ាងគឺ៖
+ អនិច្ចំ៖
ភាវៈទាំងអស់សុទ្ធតែមិនទៀងទាត់កើត ចាស់ ឈឺ ស្លាប់។
+ ទុក្ខំ៖ ភាវៈទាំងអស់មាននាម និងរូប សុទ្ធតែមានទុក្ខ។
+ អនត្តា៖
ភាវៈទាំងអស់សុទ្ធតែមិនមែនជារបស់ខ្លួន (រូប កាយ ភ្នែក ច្រមុះ...) ។
កម្មផល ជាទ្រឹស្ដីដែលបង្ហាញពីចំណងនៃអំពើ និងផលដែលបុគ្គលបានសាងឡើង។ មនុស្សមានការចេះដឹង ល្ងង់ ខ្លៅ ល្អ អាក្រក់ ស្រេចទៅលើខ្លួនឯងអំពើរបស់ខ្លួន និងមានវិជ្ជាចេះដឹងបានសម្រេចមគ្គផល ក៏ដោយសារខ្លួងឯង បានសិក្សាសន្សំ និងប្រឹងស្មឹងស្មាធិ៍។
ដើម្បីបានសុខ គឺលះបង់តណ្ហា
កម្ចាត់អវិជ្ជា មិនប្រមាថធ្វេសប្រហែសតម្កល់ចិត្តក្នុងសីល សមាធិ បញ្ញា
និងលះបង់អត្តៈ (កុំប្រកាន់ថាគ្រប់យ៉ាងជារបស់ខ្លួន) ។
