គេបែងចែកសារពាង្គកាយនៅក្នុងស្ថានប្រព័ន្ធជាបីក្រុមគឺ អ្នកផលិត អ្នកស៊ី និងអ្នកបំបែក។
អ្នកផលិត ឬស្វ័យជីព ជាសារពាង្គកាយដែលអាចផលិតអាហារដោយខ្លួនឯងបានដោយប្រើថាមពលពន្លឺព្រះអាទិត្យ។ ក្នុងស្ថានប្រព័ន្ធថាមពលភាគច្រើនជាពន្លឺព្រះអាទិត្យ។
អ្នកស៊ីឬបរជីពជាសារពាង្គកាយដែលមិនអាចផលិតអាហារដោយខ្លួនឯងបានពីសារធាតុអសរីរាង្គ។ វាចាំបាច់ត្រូវស៊ីភាវៈរស់ដទៃទៀតជាអាហារ។ អ្នកស៊ីមានច្រើនប្រភេទ ហើយអ្នកស៊ី មួយចំនួនស៊ីតែរុក្ខជាតិ ឬអ្នកផលិតអាហារ អ្នកស៊ីប្រភេទនេះហៅថា តិណាសី(រុក្ខាសី) ឬអ្នកលំដាប់ទី១។ អ្នកស៊ីមួយចំនួនទៀតស៊ីសាច់ជាអាហារ អ្នកស៊ីប្រភេទនេះហៅថា មំសាសី ឬ អ្នកស៊ីលំដាប់ទី២។ ក្រៅពីនេះនៅមានអ្នកស៊ីមួយប្រភេទទៀត ស៊ីសាច់ផង ស៊ីរុក្ខជាតិផង ជាអាហារ អ្នកស៊ីប្រភេទនេះហៅថា សព្វាសី ឬអ្នកលំដាប់ទី៣។ នៅមានអ្នកស៊ីមួយចំនួនទៀត ដែលស៊ីសាកសពជាអាហារ។
អ្នកបំបែក ជាសារពាង្គកាយដែលមាននាទីសំខាន់នីក្នុងស្ថានប្រព័ន្ធសម្រាប់បំបែកកាកសំណល់រុក្ខជាតិ និងសាកសពសត្វឱ្យរលួយទៅជាសារធាតុងាយ។
ខ្សែអាហារ ជាព្រឹត្តិការណ៍បន្តបន្ទាប់ដែលសារពាង្គកាយមួយស៊ីសារពាង្គកាយដទៃទៀត ដើម្បីទទួលបានថាមពល។ ក្នុងខ្សែអាហារ ថាមពលត្រូវបានបញ្ជូនពីអ្នកផលិតទៅអ្នកស៊ី។ សារពាង្គកាយដំបូងបង្អស់ក្នុងខ្សែអាហារជាអ្នកផលិតគេហៅវាថា អ្នកស៊ីលំដាប់ទី១។ អ្នកស៊ីលំដាប់ទី១ នេះត្រូវស៊ីដោយអ្នកស៊ីលំដាប់ទី២។ អ្នកផលិត និងអ្នកស៊ីជាច្រើនបង្កើតបានជាខ្សែអាហារ។ ខ្សែអាហារជាច្រើនដែលមានទំនាក់ទំនងគ្នាបង្កើតបានជា បណ្ដាញអាហារ ។
កាលណាសារពាង្គកាយមួយក្នុងស្ថានប្រព័ន្ធស៊ីអាហារ វាទទួលបានថាមពល។ សារពាង្គកាយនោះប្រើប្រាស់ថាមពលដើម្បីធ្វើចលនា លូតលាស់ បន្តពូជ និងប្រើក្នុងសកម្មភាពផ្សេងៗនៃជីវិត។ ថាមពលនេះត្រូវបានបំប្លែងជាកម្ដៅ ហើយបាត់បង់ពីខ្សែអាហារ។ បរិមាណថាមពលដែលផ្ទេរតាមខ្សែអាហារ ថយចុះបន្តិចម្ដងៗទៅតាមលំដាប់អ្នកស៊ីនីមួយៗ។